Οικονομική κρίση και φασισμός

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ: Δημ. Καλτσώνης ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 3:05 π.μ. / ΣΧΟΛΙΑ: 0

Αν σήμερα έχουμε κάτι ανάγκη είναι να βρούμε τους τρόπους, τα μέσα,  μέσα από την καθημερινή μας παρουσία, συζήτηση, δράση και αγώνες, για να ανοίξουμε δρόμους για το μέλλον.  Όσο αυτό και αν φαίνεται δύσκολο και πολύπλοκο, εγώ είμαι βέβαιος ότι θα γίνει. Δύο υποενότητες θα θίξω σε σχέση με το θέμα μας «οικονομική κρίση και φασισμός». 

Η 1^η ενότητα θα είναι οικονομική κρίση και περιορισμός της δημοκρατίας, που μπορεί να φτάσει μέχρι και το φασισμό, της κατάλυσης δηλαδή της όποιας δημοκρατίας και της συνταγματικής τάξης πραγμάτων. Θα έχει δηλαδή ιστορικό χαρακτήρα, με 2-3 χαρακτηριστικά παραδείγματα, γιατί η αναζήτηση των ιστορικών αναλογιών, που φυσικά ποτέ δεν είναι απόλυτες, μπορεί να μας δώσει πολύ χρήσιμο υλικό για να καταλάβουμε το σήμερα και να δούμε πως πρέπει να δράσουμε σήμερα.

Στη 2^η υποενότητα θα προσπαθήσω να δώσω τα βασικά χαρακτηριστικά του φαινομένου στη σημερινή εποχή, δηλαδή πως η σημερινή οικονομική κρίση επιδρά και οδηγεί στη ραγδαία συρρίκνωση της δημοκρατίας και μέχρι που μπορεί αυτό να φτάσει και πως κατά τη γνώμη μου πρέπει να αντιδράσουμε.

Οικονομική κρίση και περιορισμός της δημοκρατίας

Δυστυχώς λοιπόν δεν ζούμε κάτι εντελώς καινούριο, η οικονομική κρίση μοιραία οδηγεί, στο βαθμό που συνοδεύεται από μια βίαιη αναδιανομή του πλούτου, στην όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και άρα, για να μπορέσει να υπάρξει υπέρβαση της κρίσης σε όφελος των λίγων και ισχυρών, που στην κρίση γίνονται ακόμα πιο λίγοι και ισχυρότεροι, είναι αναγκαίος ο περιορισμός ή ακόμα και η κατάργηση της δημοκρατίας. Για τον απλό λόγο ότι η δημοκρατία, ακόμα και κουτσουρεμένη με αιρέσεις και χίλιους δυο περιορισμούς, δεν παύει να αποτελεί ένα πολύ σημαντικό όπλο, που όταν μας λείπει καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι. Χωρίς σε καμιά περίπτωση να εξιδανικεύω τη σημερινή ή τη χθεσινή κατάσταση της δημοκρατίας, ακόμα κι αυτή, σήμερα για τους οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς, μέσα και έξω από τη χώρα, φαίνεται ότι είναι βάρος. Και είναι βάρος γιατί οι δημοκρατικές ελευθερίες είναι τα δικά μας όπλα, με τα οποία μπορούμε να αντισταθούμε, να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε ή ακόμα και να ανατρέψουμε αυτή τη λαίλαπα.

Τι έλεγε για το ζήτημα αυτό στην κρίση του μεσοπολέμου ο Αλέξανδρος Σβώλος, που τον επικαλούμαι γιατί παραμένει ο σημαντικότερος των Ελλήνων συνταγματολόγων, αλλά και γιατί υπήρξε ένας άνθρωπος όχι μόνον της θεωρίας αλλά και της πράξης. Ως γνωστόν την περίοδο της κατοχής προσχώρησε στο ΕΑΜ, και υπήρξε ο πρόεδρος της Π.Ε.Ε.Α., της κυβέρνησης του βουνού που αναδείχθηκε από το εθνικό συμβούλιο που συγκλήθηκε στις Κορυσχάδες. Ο Σβώλος λοιπόν έλεγε σε έργο του το 1928 ότι: «Μοιραία η αστική τάξη, υπό την πίεσιν της κρίσεως, φέρεται μοιραίως προς την ενίσχυσιν του κράτους, δια την συντήρησιν της αρχούσης τάξεως και δια την εξουδετέρωσιν των συνεπειών του λαϊκού ελέγχου επί της ασκήσεως των τόσον εκτεταμένων σήμερον αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας. Η ενίσχυσης της εκτελεστικής εξουσίας και του κράτους γενικώς εν τη συγχρόνω δημοκρατία, είναι το βασικό της χαρακτηριστικό». Μας λέει λοιπόν ο Αλ. Σβώλος, ότι σε περιόδους κρίσης η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί παρά να περιορίσει ασφυκτικά τη δημοκρατία.

Θα σας διαβάσω και κάποιες άλλες παρόμοιες διαπιστώσεις κάποιου άλλου. Τι έλεγε λοιπόν ένας κορυφαίος πολιτικός παράγοντας την ίδια περίοδο; «Άνευ μεταρρυθμίσεως του συντάγματος είναι αδύνατον να κυβερνηθεί πλέον ομαλώς ο τόπος αυτός. Τα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα, αι προσωπικαί ελευθερίαι, δεν είναι απόλυτα. Τα κακά του κοινοβουλευτισμού απέβησαν σήμερα μεγαλύτερα και καταφανέστερα. Η σημερινή εκτελεστική εξουσία είναι ανίκανος να ανταποκριθεί προς τα καθήκοντά της, ευρισκομένη υπό την πλήρην εξάρτησιν της νομοθετικής εξουσίας (σσ. της βουλής δηλαδή), η οποία επηρεάζεται πάλιν από την ανάγκην να μη δυσαρστήσει τας διαφόρους εκλογικάς ομάδας, δια να μην διακινδυνεύσει η επανεκλογή των αποτελούντων αυτήν βουλευτών». Τι μας λέει λοιπόν εδώ ο εξέχων πολιτικός παράγων; Μας λέει ότι η βουλή έχει ένα μεγάλο ελάττωμα. Αποτελείται από βουλευτές, οι οποίοι ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά του πιστεύω ή τα συμφέροντα που καλούνται να υπηρετήσουν, δεν παύουν να εξαρτώνται από την ψήφο του λαού. Γι’ αυτό είναι ευάλωτοι στην πίεσή του, και δεν είναι τόσο πειθήνιοι ώστε να ψηφίζουν χωρίς κανένα εμπόδιο και να προχωράνε σαν οδοστρωτήρες τα αντιλαϊκά μέτρα. Μήπως ξέρετε ποιος τα έλεγε αυτά;

Απαντήσεις από το ακροατήριο:  «Ο Μεταξάς; Ο Βενιζέλος;»

Δ. Καλτσώνης: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος τα έλεγε! Όχι ο Μεταξάς, ούτε κάποιος από τη φιλοβασιλική παράταξη. Και όχι μόνο τα έλεγε, αλλά και εν έτει 1932 κατέθεσε και μια πρόταση αναθεώρησης του συντάγματος, που δεν ψηφίστηκε, αλλά σημασία έχει το πνεύμα της αναθεώρησης. Η πρόταση είχε 2 βασικά σκέλη:

1. Το πρώτο ότι πρέπει το πολίτευμα, που ήταν προεδρευόμενη δημοκρατία περίπου σαν τη σημερινή, όχι πάντως βασιλευόμενη, να αλλάξει σε προεδρική δημοκρατία. Γιατί η προεδρική δημοκρατία συγκεντρώνει όλη την εξουσία, όχι μόνον την εκτελεστική αλλά πολύ ευρύτερη, στα χέρια ενός προσώπου.
2. Το 2^ο σκέλος ήταν ακόμα πιο εύγλωττο: Ότι πρέπει το σύνταγμα να υιοθετήσει ένα άρθρο πανομοιότυπο με το άρθρο 48 του Γερμανικού συντάγματος του 1919. Τι έλεγε αυτό; «Ο πρόεδρος του Ράιχ, όταν η δημόσια τάξη και ασφάλεια διασαλεύονται σοβαρά ή βρίσκονται σε κίνδυνο, μπορεί να λάβει τα αναγκαία μέτρα για την αποκατάσταση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, και σε περίπτωση ανάγκης, να παρέμβει χρησιμοποιώντας την ένοπλη δύναμη. Προς τούτο μπορεί να άρει προσωρινά, εν όλω ή εν μέρει, τα θεμελιώδη δικαιώματα…». Να κηρύξει δηλαδή στρατιωτικό νόμο. Μόνο και μόνο αν ο πρόεδρος της δημοκρατίας θεωρήσει ο ίδιος ότι διασαλεύονται σοβαρά ή απλώς βρίσκονται σε κίνδυνο η δημόσια τάξη και ασφάλεια! Και τι είναι δημόσια τάξη και ασφάλεια; Μια αόριστη νομική έννοια που σαν το λάστιχο μπορεί ο καθένας να την ερμηνεύσει κατά το δοκούν. Με βάση αυτή τη διάταξη, ανάμεσα στο 1919 και 1933 στη Γερμανία, κηρύχτηκε 250 φορές ο στρατιωτικός νόμος, είτε σε όλη την επικράτεια είτε μόνο σε ένα μέρος! Και βεβαίως, μετά από αυτό το άρθρο και την τέτοια  εφαρμογή του, ήταν αδύνατο να μην καταλήξουμε στη Ναζιστική Χιτλερική δικτατορία το 1933.

Αυτό λοιπόν το άρθρο, ο Βενιζέλος το πρότεινε να εισαχθεί αυτούσιο στο σύνταγμα της Ελλάδος.  Βεβαίως αυτό τελικά δεν έγινε για λόγους συγκυριακούς, έγινε όμως κάτι σημαντικότερο:

Το 1935 καταργήθηκε πραξικοπηματικά το σύνταγμα του 1927 και επανήλθε το σύνταγμα του 1911, δηλαδή η βασιλευόμενη δημοκρατία, άρα η ενίσχυση ενός μη εκλεγμένου κέντρου της εκτελεστικής εξουσία, ενός φορέα των ξένων και ντόπιων μεγάλων συμφερόντων, και μετά από λίγο καιρό καταργήθηκε και αυτό ακόμα το σύνταγμα, και έγινε το 1936 η δικτατορία του Μεταξά. Η οποία επίσης είχε προετοιμαστεί ποικιλοτρόπως, με μια σειρά νομοθετικά μέτρα που προηγήθηκαν, και δεν αναφέρομαι μόνο στο ιδιώνυμο, αλλά και με στοχευμένη νομοθεσία που στόχευε να σπάσει τη ραχοκοκαλιά της αντίστασης των εργαζομένων της εποχής, και πρώτα από όλα, όπως και σήμερα, στο δημόσιο τομέα, γιατί στον ιδιωτικό, η τρομοκρατία του εργοδότη είναι αρκετά ισχυρή από μόνη της. Στο δημόσιο τομέα λοιπόν, εν έτει 1931, ψηφίστηκε ο  νόμος 4879 ο οποίος απαγόρευε ξεκάθαρα και ρητά, την απεργία στους δημοσίους υπαλλήλους. Όλα αυτά με προφανή σκοπό να μπορέσει να υπηρετηθεί η λήψη σκληρών, βάρβαρων, αντιλαϊκών μέτρων και η υπέρβαση της οικονομικής κρίσης σε όφελος των μεγάλων συμφερόντων.

Τα πεπραγμένα του Φασισμού

Ποια ήταν τα πεπραγμένα του φασισμού; Ήταν να υπηρετηθούν αυτά τα συμφέροντα με το πιο βάρβαρο τρόπο. Αναφέρομαι σε 2-3 μόνο παραδείγματα, γιατί δυστυχώς στις μέρες μας είναι αναγκαίο να υπενθυμίζουμε μερικά πράγματα. Όπως για παράδειγμα ότι όχι μονάχα οι πολιτικές ελευθερίες καταργήθηκαν από το φασισμό, όχι μονάχα τα βασανιστήρια ήταν στην πρώτη γραμμή, και όχι μόνο για τους κομμουνιστές, τους αριστερούς ή τους ριζοσπάστες, αλλά και για όποιον αμφισβητούσε το καθεστώς, αλλά επίσης έναβίαιο πλήγμα επήλθε και στο βιοτικό επίπεδο και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τις εργασιακές καταχτήσεις των εργαζομένων.

Στη Γερμανία για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι έχασαν αυτομάτως με την επιβολή της Ναζιστικής δικτατορίας, το δικαίωμα στις συλλογικές συμβάσεις, στην ύπαρξη συνδικάτων, στην απεργία εννοείται, ακόμα και στη συλλογική διαπραγμάτευση. Πως ορίζονταν οι μισθοί στη Ναζιστική Γερμανία; Τους όριζε ο εργοδότης σε συνεργασία με το Ναζιστικό κράτος. Πως ορίζονταν τα ωράρια εργασίας στη Ναζιστική Γερμανία, που παρατείνονταν ολοένα και περισσότερο, από νύχτα σε νύχτα τουλάχιστον;  Με απόφαση του εργοδότη σε συνεργασία με το Ναζιστικό κράτος. Πρέπει να υπενθυμίσουμε και τη ναζιστική νομοθεσία προς τους μικροϊδιοκτήτες και τους μικροεμπόρους, που καμιά φορά μπορεί να γοητεύονται πιο πολύ από τέτοιες αντιλήψεις. Το ναζιστικό κράτος ψήφισε ειδική νομοθεσία για να στραγγαλίσει τα μαγαζάκια και τους μικροεμπόρους, για να τους αναγκάσει να καταφύγουν ως μισθωτοί στη μεγάλη Γερμανική βιομηχανία.

Και για να θυμίσουμε εδώ και τα δικά μας, τα κατορθώματα της Ελληνικής χούντας, γιατί πολλά αποπροσανατολιστικά ακούγονται τελευταία, 2 μόνο στοιχεία, που πέραν του προφανούς αντιδημοκρατικού, δείχνουν και τον βαθειά αντιλαϊκό χαρακτήρα τέτοιων καθεστώτων:

Στην περίοδο 1967 – 1974, μιας και μιλάμε πολύ για την κρίση του χρέους κλπ, να υπενθυμίσουμε ότι το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας, τριπλασιάστηκε από 745 εκ. δολάρια το 66 στα 2.275 εκ. δολάρια το 1973. Την ίδια περίοδο, μέχρι το 1971, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΣΕΒ, τα καθαρά κέρδη της βιομηχανίας είχαν υπερδιπλασιαστεί, τη στιγμή που οι μισθοί των εργαζομένων είχαν αυξηθεί ονομαστικά κατά 35%. Στην πραγματικότητα όμως είχαν μείνει στάσιμοι από την αύξηση του τιμάριθμου. Και όλα αυτά σε μια περίοδο πριν ξασπάσει η οικονομική κρίση του 73, σε μια περίοδο γενικότερης Ευρωπαϊκής οικονομικής άνθισης. Φανταστήστε τι θα γινόταν αν μιλάγαμε για μετά το 73.

Το σήμερα

Για να έρθουμε στο σήμερα. Έχω την αίσθηση ότι η οικονομική κρίση,  με βάση την κυριαρχία των συγκεκριμένων κοινωνικών συμφερόντων στη χώρα μας, επιφέρει μια βίαιη αναδιανομή του πλούτου, στην οποία όλοι εμείς, λίγο ή πολύ προσπαθούμε να αντιδράσουμε, όμως φαίνεται ότι οι ιθύνοντες φοβούνται το αύριο πιο πολύ από ότι εμείς μπορούμε να το φανταστούμε. Φοβούνται τη δική μας δύναμη περισσότερο. Και επειδή τη φοβούνται παίρνουν μια σειρά μέτρα περιορισμού της δημοκρατίας. Οι ιθύνοντες φαίνεται ότι ανιχνεύουν και διαισθάνονται περισσότερο από ότι εμείς τις δικές μας αντιδράσεις, γι αυτό και παίρνουν τα μέτρα τους. Τι μέτρα παίρνουν;
1. Το πρώτο και βασικότερο, αυτό που ζήσαμε με πιο κραυγαλέο τρόπο τα τελευταία χρόνια, είναι ο στραγγαλισμός της εθνικής κυριαρχίας. Επιτήρηση από τις Βρυξέλλες, από το ΔΝΤ. Δεν είναι καινούριο φαινόμενο, η συνθήκη του Λονδίνου του 1832 με την οποία ιδρύθηκε το νεοελληνικό κράτος, έλεγε ότι τα έσοδα του δημοσίου ταμείου του υπό ίδρυση κράτους προορίζονται κατά προτεραιότητα για την ικανοποίηση των αναγκών των δανειστών. Καλή ώρα σαν και αυτά που ζούμε τώρα. Μια συνέχεια ιστορική. Το 1^ο λοιπόν είναι αυτό, αν δέν αποφασίζεις εσύ αλλά η ΕΕ και το ΔΝΤ, σε συνεργασία φυσικά με την εγχώρια οικονομικοπολιτική ολιγαρχία. 

2. Το 2^ο βασικό στοιχείο περιορισμού της δημοκρατίας είναι ότι ακόμα και αυτό το σύνταγμα, που είναι κατά την προσωπική μου άποψη τουλάχιστον αλλά και άλλων συναδέλφων ένα συντηριτικό σύνταγμα, για παράδειγμα το σύνταγμα της Ιταλίας του 1948 είναι πολύ πιο δημοκρατικό από το δικό μας, ακόμα και αυτό παραβιάζεται συστηματικά. Δύο μόνο παραδείγματα:

* Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις ψηφίστηκαν όλα με τρόπο αντισυνταγματικό. Μερικά από αυτά δεν ήρθαν καν για ψήφιση στη βουλή. Ή όταν έρχονται να ψηφιστούν, δεν ψηφίζονται με την απαιτούμενη πλειοψηφία των 3/5. Και όχι μόνο δεν τρέχει τίποτα, αλλά οι κυβερνώντες μας δίνουν και μαθήματα σεβασμού και τήρησης της νομιμότητας! Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερο θράσος από αυτό.

* Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Πονηρά σκεπτόμενοι το 1975 εισήγαγαν στο άρθρο 44 τη δυνατότητα για έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, δηλ. νόμων που δεν ψηφίζονται από τη βουλή, αλλά τις φέρνει η κυβέρνηση με το πρόσχημα των έκτακτων και απρόβλεπτων συνθηκών κλπ, και έρχονται εκ των υστέρων μετά από 40 μέρες να κυρωθούν από τη βουλή, όταν πια έχουν παίξει το ρόλο τους. Και εννοείται ότι η έννοια της απρόβλεπτης και εξαιρετικής ανάγκης είναι αόριστη νομική έννοια, την τραβάει η η κυβέρνηση σαν το λάστιχο, και φέρνει σωρηδόν, έχουν υιοθετηθεί το τελευταίο διάστημα 60 – 70 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ένα νούμερο ασύλληπτο. Πλήρους παραβίασης του συντάγματος και παραμερισμού της βουλής.

3. Το 3ο χαρακτηριστικό, και εδώ πάμε πιο κοντά στην έννοια του φασισμού, είναι η συνεργασία που διαφάνηκε πολύ καθαρά τα τελευταία χρόνια, που ούτε και αυτή όμως είναι καινούριο φαινόμενο, η συνεργασία του κράτους με το φασιστικό παρακράτος. Και εδώ δε νομίζω ότι πρέπει κανείς να έχει την αυταπάτη ότι οι συλλήψεις κάποιων από τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής σημαίνουν τάχα ότι κόπηκε ο ομφάλιος λώρος ανάμεσα στο κράτος και στις παρακρατικές φασιστικές ομάδες. Και μόνο ένα νομικό επιχείρημα να σας φέρω: Αν υποθέσουμε ότι η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση, που είναι προφανώς με βάση το νόμο, γιατί δε συλλαμβάνονται και τα υπόλοιπα μέλη; Τι περιμένουν; Και γιατί δεν είναι τάχα επικίνδυνοι αυτοί που συνελήφθησαν και αφέθηκαν ελεύθεροι; Δεν είναι το βασικότερο επιχείρημα, απλώς είναι το πιο εύκολο.

4. Έτσι κι αλλιώς έχουμε την έξαρση της παράνομης αστυνομικής βίας, ούτε και εδώ θα φέρω παραδείγματα, τα ζούμε καθημερινά. Υπάρχει μάλιστα στην εγκληματολογία ένας ολόκληρος κλάδος τα τελευταία χρόνια, που μιλάει για τα εγκλήματα του κράτους, δηλ. για τη συστηματική παράνομη δραστηριότητα των κρατικών οργάνων και δη των σωμάτων ασφαλείας. Σας παραπέμπω σε μια πολύ ωραία μελέτη της συναδέλφου της Σοφίας Βιδάλη, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου της Θράκης: «Τα εγκλήματα του κράτους». Σε περιόδους ειδικά κρίσης το φαινόμενο αυτό οξύνεται, και η ατιμωρησία φυσικά των οργάνων.

5. Τέλος, έχουμε μια συστηματική συρρίκνωση έως και εξαφάνιση, είτεde facto είτε και νομοθετική, όλων των βασικών ελευθεριών, που είναι τα βασικά μας όπλα: Η απεργία, η διαδήλωση, η όποια ελευθερία διακίνησης των ιδεών, όπλα που χρησιμεύουν στη συλλογική αντιμετώπιση και την οργάνωση αγώνων. Τώρα σκέφτονται να επαναφέρουν ακόμα και το λοκ άουτ νομοθετικά, την εργοδοτική ανταπεργία. Το σύνταγμά μας σιωπά για το ζήτημα αυτό, στο ν. 330 του 1976 υπήρχε, είχαν γίνει σκληρότατοι αγώνες όλη τη δεκαετία του 70, και τελικά ήταν μια μεγάλη νίκη του εργατικού κινήματος όταν το 1982 με το ν. 1264 ανάμεσα στα άλλα καταργήθηκε το λοκ άουτ. Και τώρα έχει ανοίξει η συζήτηση για την επαναφορά του.

Άρα λοιπόν, η αναδιανομή του πλούτου προϋποθέτει μια σιδερόφρακτη δημοκρατία, στην καλύτερη περίπτωση, και υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι εμείς θα το επιτρέψουμε.

Τι να κάνουμε

Κάτι πρέπει να γίνει. Εγώ δεν κουράζομαι παρά να δίνω την ίδια απάντηση: Επείγει ένα μέτωπό κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα βάλει φρένο. Και σε ότι αφορά το θέμα της δημοκρατίας, πρέπει κατά τη γνωήμη η προσπάθεια να κινηθεί σε 4 τουλάχιστον άξονες:

1. Κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, της επιτήρησης και των παρεμβάσεων της ΕΕ και του ΔΝΤ. Εγώ το εννοώ καθαρά: Χωρίς αστερίσκους, χωρίς ήξεις – αφήξεις.
2. Πρέπει να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια τις βασικές μας ελευθερίες: Απεργία, συνάθροιση, ελευθερία διάδοσης των ιδεών, να διεκδικήσουμε την κατάργηση όλου του αντιδημοκρατικού νομοθετικού πλαισίου.
3. Πρέπει να διεκδικήσουμε, χωρίς καμία ολιγωρία και επανάπαυση, τη διάλυση των Ναζιστικών οργανώσεων, την τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών.
4. Πρέπει να διεκδικήσουμε και να ανοίξει επί τέλους η συζήτηση για το θέμα της ριζικής εκκαθάρισης των σωμάτων ασφαλείας, των ενόπλων δυνάμεων και γενικότερα του κρατικού μηχανισμού, από τα φασιστικά στοιχεία, και γενικότερα από τα στοιχεία που έχουν δεσμούς με το ΔΝΤ, την ΕΕ και με όλη αυτή την κλίκα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Μια διαδικασία που δεν είναι τόσο απλή όσο ακούγεται, αλλά που μπορεί να ανοίξει δρόμους ελπιδοφόρους για το αύριο.

http://epitropikifisias.blogspot.com/2013/11/blog-post_15.html