εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 16/1/2024

Η αποστολή πλοίων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή της Ερυθράς θάλασσας και ο βομβαρδισμός της Υεμένης συνιστά επικίνδυνη κλιμάκωση. Η συμμετοχή ή όχι της Ελλάδας είναι μια πολύ σοβαρή απόφαση με σοβαρές συνέπειες. Πριν ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση για ένα τόσο σοβαρό θέμα θα έπρεπε να διεξαχθούν συζητήσεις στα μέσα ενημέρωσης με τη συμμετοχή όλων των απόψεων αλλά και ειδική κοινοβουλευτική συζήτηση, με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων.

Νομίζω πως δέκα βασικοί λόγοι για τους οποίους η χώρα μας θα πρέπει να απεμπλακεί από κάθε είδους συμμετοχή στη σύγκρουση.

Πρώτο, επειδή δεν πρέπει να τεθεί σε κίνδυνο η ζωή των υπηρετούντων στις ένοπλες δυνάμεις για μια υπόθεση που δεν σχετίζεται με την άμυνα της πατρίδας.

Δεύτερο, γιατί η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή κινδυνεύει να μετατραπεί σε περιφερειακό και ίσως σε παγκόσμιο πόλεμο. Τόσο το Ιράν όσο και μεγαλύτερες ασιατικές δυνάμεις δεν θα δείχνουν αιωνίως αυτοσυγκράτηση. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική για τους λαούς της περιοχής και για την ανθρωπότητα.

Τρίτο, η εμπλοκή της Ελλάδας θέτει άμεσα στο στόχαστρο τα ελληνικά εμπορικά πλοία, τα πληρώματα των οποίων καθίστανται στόχος των Χούθι ή όποιων άλλων.

Τέταρτο, ο ελληνικός λαός και η ελληνική επικράτεια καθίστανται, μέσω της εμπλοκής αυτής, στόχος κάθε λογής αντιποίνων.

Πέμπτο, η μη συμμετοχή της Ελλάδας θα συμβάλλει στην τιθάσευση των οικονομικών επιπτώσεων (ακρίβεια, φτώχεια) που προκαλεί η εξάπλωση του πολέμου.

Έκτο, η όξυνση των αντιπαραθέσεων και η εξάπλωση του πολέμου θα οδηγήσουν σε νέα κούρσα των εξοπλισμών, άχρηστων για την εθνική άμυνα αλλά χρήσιμων για τα σχέδια των μεγάλων δυνάμεων. Τους εξοπλισμούς αυτούς θα κληθεί να πληρώσει πανάκριβα και ο ελληνικός λαός.

Έβδομο, η μη συμμετοχή της χώρας μας θα δώσει ένα μήνυμα στις ΗΠΑ και στην ΕΕ ότι δεν έχουν την Ελλάδα “στο τσεπάκι τους”.

Όγδοο, η αποχή της Ελλάδας θα συμβάλλει στην διπλωματική απομόνωση της κυβέρνησης του Ισραήλ που συνεχίζει να σφαγιάζει τον λαό της Παλαιστίνης διαπράττοντας το ειδεχθές έγκλημα της γενοκτονίας. Θα συμβάλλει στην αναζήτηση διπλωματικής, ειρηνικής διεξόδου από τη σημερινή κατάσταση.

Ένατο, θα είναι ένα σαφές μήνυμα ότι η χώρα μας σέβεται το διεθνές δίκαιο, εργάζεται για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη. Η κατοχή της Παλαιστίνης, οι επιθέσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας στην Υεμένη (για να μείνω μόνο στα τρέχοντα γεγονότα) παραβιάζουν ωμά τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Η επίκληση της αυτοάμυνας θα προκαλούσε θυμηδία, αν δεν σχετιζόταν με το θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων.

Δέκατο, η αποχή από κάθε είδους πολεμική ενέργεια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα παρείχε στη χώρα μας μεγαλύτερα περιθώρια διπλωματικών ελιγμών. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι απομονωμένη από σημαντικές χώρες όπως είναι η Κίνα, η Ρωσία, η Ν. Αφρική, γενικότερα οι χώρες της ομάδας BRICS.

εφημ. Πριν, 7/1/2024

Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, τα σχετικά ψηφίσματα της ΓΣ του ΟΗΕ και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, (όπως οι: 242(1967), 338(1973), 446(1979), 452(1979), 465(1980) 476(1980), 478(1980) 1397(2002), 1515(2003), 1850(2008), 2334(2016)) οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται τη δική τους ελεύθερη πατρίδα, στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για απολύτως ξεκάθαρο ζήτημα από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου.

Κίβδηλη αυτοάμυνα

Επομένως το επιχείρημα της ισραηλινής κυβέρνησης ότι ασκεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, με βάση το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη, δεν ευσταθεί ούτε στο ελάχιστο. Το Ισραήλ έχει υπό την κατοχή του εδώ και πολλές δεκαετίες την Παλαιστίνη, παραβιάζει δηλαδή τις αρχές του διεθνούς δικαίου και τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Διεξάγει μια βάρβαρη επιχείρηση εδραίωσης της κατοχής.

Για τον ίδιο λόγο δεν ήταν αυτοάμυνα οι επιχειρήσεις των γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων, όταν μάχονταν ενάντια στις ανταρτικές δυνάμεις της Ελλάδας ή άλλων κατεχόμενων χωρών ή ενάντια στα στρατεύματα της αντιφασιστικής συμμαχίας. Ούτε ήταν αυτοάμυνα οι επιχειρήσεις των Οθωμανών ενάντια στους εξεγερμένους Έλληνες το 1821.

Να σημειωθεί μάλιστα ότι σύμφωνα με την ερμηνεία του άρθρου 1 παρ. 2 του Χάρτη, που θεμελιώνει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών, νομιμοποιείται η χρήση βίας μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος της απελευθέρωσης από την ξένη κατοχή. Επομένως με βάση το διεθνές δίκαιο ο λαός της Παλαιστίνης νομιμοποιείται να αγωνίζεται και ένοπλα ενάντια στην κατοχή.

Εγκλήματα πολέμου

Παράλληλα, με βάση το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου μπορεί πλέον ξεκάθαρα να υποστηριχθεί ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ διαπράττει εγκλήματα πολέμου, όπως είναι:

1. η εκτεταμένη καταστροφή περιουσίας που δεν δικαιολογείται από στρατιωτική ανάγκη (άρθρο 8 παρ.2Α(iv)),
2. η παράνομη απέλαση ή μεταφορά ή ο παράνομος εγκλεισμός (άρθρο 8 παρ. 2Α (vii)),
3. η εκ προθέσεως κατεύθυνση επιθέσεων κατά του άμαχου πληθυσμού ως τέτοιου ή κατά μεμονωμένων αμάχων που δεν λαμβάνουν άμεσα μέρος στις εχθροπραξίες (άρθρο 8 παρ. 2Β (i)),
4. η εκ προθέσεως καθοδήγηση επιθέσεων κατά μη στρατιωτικών αντικειμένων, δηλαδή αντικειμένων που δεν αποτελούν στρατιωτικούς στόχους (άρθρο 8 παρ. 2B (ii)),
5. η σκόπιμη κατεύθυνση επιθέσεων κατά προσωπικού, εγκαταστάσεων, υλικού, μονάδων ή οχημάτων που συμμετέχουν σε ανθρωπιστική βοήθεια ή ειρηνευτική αποστολή σύμφωνα με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, εφόσον δικαιούνται την προστασία που παρέχεται σε αμάχους ή σε αντικείμενα αμάχων σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο των ενόπλων συγκρούσεων (άρθρο 8 παρ. 2β). 2B(iii)),
6. η επίθεση ή βομβαρδισμός, με οποιοδήποτε μέσο, πόλεων, χωριών, κατοικιών ή κτιρίων που δεν αμύνονται και δεν αποτελούν στρατιωτικούς στόχους (άρθρο 8 παρ. 2Β (v)),
7. η δήλωση ότι δεν θα υπάρξει έλεος (άρθρο 8 παρ. 2B (xii)).

Επιπλέον, με βάση το άρθρο 6 η κυβέρνηση του Ισραήλ διαπράττει το έγκλημα της γενοκτονίας αφού επιβάλλει “με πρόθεση την επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει”. Με βάση το άρθρο 7 διαπράττει και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με την εξόντωση του πληθυσμού στη Γάζα δηλαδή “την με πρόθεση επιβολή συνθηκών ζωής, μεταξύ άλλων στέρηση πρόσβασης σε τροφή και φάρμακα, υπολογισμένων να επιφέρουν την καταστροφή μέρους του πληθυσμού”.

Ποιος θα κερδίσει τη μάχη της Γάζας;

Για να απαντηθεί το ερώτημα θα πρέπει να υπολογιστεί ότι μια μάχη δεν κερδίζεται μόνο ή κυρίως στο στρατιωτικό αλλά στο ηθικο-πολιτικό πεδίο. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα τον απελευθερωτικό πόλεμο στο Βιετνάμ, την περίφημη επίθεση του Τετ το 1968. Η επίθεση των Βιετναμέζων επαναστατών από στρατιωτική άποψη δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη και οι απώλειές τους βαρύτατες. Ωστόσο, ο αντίκτυπος στην αμερικανική και διεθνή κοινή γνώμη ήταν τέτοια που οδήγησε τις ΗΠΑ στην οριστική απόφαση για σταδιακή απόσυρση.

Έτσι, ακόμη και αν εδραιωθεί η ισραηλινή κατοχή στη Γάζα, νομίζω πως σε τελική ανάλυση τη μάχη θα κερδίσουν οι Παλαιστίνιοι για τους εξής λόγους:

1. Το Παλαιστινιακό ξαναήρθε στην επιφάνεια ενώ ήταν “ξεχασμένο”.

2. Η βαρβαρότητα της κυβέρνησης του Ισραήλ αυξάνει την απομόνωσή του, εντείνει την υποχώρηση της επιρροής των ΗΠΑ στην περιοχή.

3. Δυναμώνει μέρα με τη μέρα η αμφισβήτηση της ακροδεξιάς κυβέρνησης Νετανιάχου στο εσωτερικό του Ισραήλ.

4. Δυναμώνει κάθε μέρα η καταδίκη της κυβέρνησης Νετανιάχου από τη διεθνή κοινή γνώμη, ακόμη και από την κοινή γνώμη των ΗΠΑ.

5. Όσο αυξάνονται οι απώλειες του ισραηλινού στρατού, παρότι είναι πολύ μικρότερες από των Παλαιστινίων, θα δυναμώνουν οι τριγμοί στο εσωτερικό του Ισραήλ. Το ίδιο έγινε με τις δυο παλαιότερες εισβολές του Ισραήλ στο Λίβανο, όταν αναγκάστηκε να αποσυρθεί τελικά.

6. Όσο αυξάνει η ηθική καταδίκη και παράλληλα το οικονομικό κόστος του πολέμου για το Ισραήλ, τόσο θα ενισχύεται η προοπτική του παλαιστινιακού αγώνα.

7. Όσο εντείνεται η βαρβαρότητα του Ισραήλ, τόσο ο Παλαιστινιακός λαός θα ενισχύει την αποφασιστικότητά του. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν κατακόρυφη άνοδο του κύρους της Χαμάς, η οποία εξάλλου στρατιωτικά είναι ακόμη απολύτως ενεργή.

Αρα, ακόμη και αν ολόκληρη η Γάζα ισοπεδωθεί πλήρως, οι Παλαιστίνιοι θα έχουν κερδίσει αυτή τη μάχη, με βαρύτατες βέβαια θυσίες. Δεν θα έχουν κερδίσει τον απελευθερωτικό πόλεμο, γιατί αυτός είναι εκ των πραγμάτων παρατεταμένος, σκληρός, με σκαμπανεβάσματα. Η τελική του έκβαση εξαρτάται από την άνοδο της ωριμότητας και της επιρροής των επαναστατικών παλαιστινιακών δυνάμεων, οι οποίες προς το παρόν έχουν δευτερεύοντα ρόλο. Εξαρτάται επίσης από το διεθνή και περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων. Ο αγώνας για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν σταματά ποτέ.

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 4/1/2024

Η κυβέρνηση της Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας προσέφυγε στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ενάντια στην κυβέρνηση του Ισραήλ. Σύμφωνα με την καταγγελία, «οι πράξεις και οι παραλείψεις του Ισραήλ προσλαμβάνουν γενοκτόνο χαρακτήρα, δεδομένου ότι συνοδεύονται από τη συγκεκριμένη πρόθεση (…) καταστροφής των Παλαιστίνιων της Γάζας, ως μέρους της ευρύτερης εθνικής, φυλετικής και εθνοτικής ομάδας των Παλαιστινίων». Παρομοίασε μάλιστα τις πρακτικές της ισραηλινής κυβέρνησης με εκείνες του καθεστώτος του απαρτχάιντ παλαιότερα στη Ν. Αφρική.

Δεν απαιτείται ιδιαίτερη μελέτη για να δει κανείς το προφανές. Με βάση το άρθρο 6 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (που έχει μάλιστα κυρωθεί με νόμο από την Ελληνική Βουλή) η κυβέρνηση του Ισραήλ διαπράττει το έγκλημα της γενοκτονίας αφού επιβάλλει “με πρόθεση την επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει”. Αυτή την άποψη έχουν υποστηρίξει διεθνώς ακόμη και Ισραηλινοί καθηγητές που έχουν την τιμιότητα και κυρίως το σθένος να υπερασπίζονται την αλήθεια. Εξάλλου, πρόκειται για περίπτωση που στο μέλλον θα διδάσκεται στα εγχειρίδια του διεθνούς δικαίου ως χαρακτηριστικό παράδειγμα γενοκτονίας.

Με αυτή την έννοια η Ν. Αφρική έπραξε το αυτονόητο, το στοιχειώδες, αυτό που θα έπρεπε να έχουν πράξει δεκάδες και εκατοντάδες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να μην έχει κάποιο άμεσο απτό αποτέλεσμα αλλά είναι βέβαιο ότι προσθέτει ένα σημαντικό λιθαράκι στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ελευθερία και εθνική κυριαρχία.

Ανάλογα θα είχε πράξει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αν δεν υπήρχε το βέτο των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Το Συμβούλιο Ασφαλείας, σε πολλές προγενέστερες αποφάσεις του, σε διαφορετικές βέβαια διεθνείς συνθήκες, έχει αναγνωρίσει ότι το Ισραήλ πρέπει να τερματίσει την παράνομη κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών και ότι με βάση τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ έχει υποχρέωση να αποσυρθεί από αυτά. Με βάση τις Αποφάσεις 242(1967), 338(1973), 446(1979), 452(1979), 465(1980) 476(1980), 478(1980) 1397(2002), 1515(2003), 1850(2008), 2334(2016), οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται τη δική τους ελεύθερη πατρίδα, στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ.

Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να εμπλέκεται στο πλευρό του Ισραήλ, θα έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ν. Αφρικής. Ο πρώτος λόγος είναι επειδή με τον τρόπο αυτό θα κρατούσε μια δίκαιη ηθικοπολιτική θέση σε ένα ζήτημα που συγκλονίζει όχι μόνο τη Μέση Ανατολή αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεύτερο, επειδή μια τέτοια στάση είναι η μόνη σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο. Τρίτο, επειδή θα ενίσχυε το κύρος της χώρας μας καθώς και τις δίκαιες ελληνικές θέσεις έναντι των παράνομων αξιώσεων της Τουρκίας. Θα έφερνε σε κάποια αμηχανία τη διπλωματία της Τουρκίας, αντιπαραθέτοντας από τη μια τη συνέπεια προς το διεθνές δίκαιο σε αντίθεση με την επιλεκτική του επίκληση από την Τουρκία.

Εκτός των άλλων είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός δεν στηρίζει τη βαρβαρότητα, την καταπίεση και τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου στη Γάζα.