https://alicenews.ces.uc.pt/?id=44662

The main argument of Israeli governement is the right of the self-defence against the Hamas attack. According to the art. 51 of the Charter of the United Nations «Nothing in the present Charter shall impair the inherent right of individual or collective self-defence if an armed attack occurs against a Member of the United Nations, until the Security Council has taken measures necessary to maintain international peace and security».

However, this case is not so clear as the Israeli governements mantain illegal occupation. Israel has been occupying Palestine for many decades. That is, it violates the core of the principles which the UN is founded on. The foundations of international law are respect for territorial sovereignty and integrity, the peoples’ right to self-determination, the principles of peaceful coexistence, good neighborliness, and the peaceful resolution of disputes.

Therefore there can be no question of self-defense. For example, the operations of the German armed forces, during the Second World War when fighting against the rebel forces of the occupied countries, were not self-defense. Colonial troops in Africa or Asia did not exercise self-defense when fighting against armed anti-colonial movements.

For that reason, it is wrong and misleading to discuss whether Israel applies the international law of armed conflict. It's just not about defense. These are occupation consolidation operations. Instead, Israel should immediately commence peaceful negotiations and withdraw from all occupied territories without delay. Peace would come automatically.

Let me sieze this opportunity to remind you that according to the interpretation of article 1 par. 2 of the Charter, which establishes the peoples’ right to self-determination, the use of force is legalized until the goal of liberation from a foreign occupation is achieved. Therefore, based on international law, the people of Palestine are generally legitimized to be armed and fight against the occupation forces.

On the other hand, the real facts oblige us to examine whether a real commission of crimes is taking place according to international law. Βased on the Statute of the International Criminal Court it can be argued that the government of Israel is committing war crimes (art. 8). For example, let’s mention:

1. the extensive destruction of property not justified by military necessity (art. 8 par. 2A (iv)),

2. the unlawful deportation or transfer or unlawful confinement (art. 8 par. 2A (vii)),

3. the intentionally directing attacks against the civilian population as such or against individual civilians not taking directly part in hostilities (art. 8 par. 2B (i)),

4. the intentionally directing attacks against civilian objects, that is, objects which are not military objectives (art. 8 par. 2B (ii)),

5. the intentionally directing attacks against personnel, installations, material, units or vehicles involved in humanitarian assistance or peacekeeping mission in accordance with the Charter of the United Nations, a long as they are entitled to the protection given to civilians or civilians objects under the international law of armed conflict (art. 8 par. 2B (iii)),

6. attacking or bombarding, by whatever means, towns, villages, dwellings or buildings which are undefended and which are not military objectives (art. 8 par. 2B (v)),

7. declaring that no quarter will be given (art. 8 par. 2B (xii)).

Furthermore, based on Article 6, it can be argued that the government of Israel commits the crime of genocide since it is "intentionally imposing upon the group conditions of life calculated to bring about its natural destruction in whole or in part".

Based on Article 7, it also commits a crime against humanity with the extermination of the population in Gaza, i.e. "the intentional imposition of living conditions, including deprivation of access to food and medicine, calculated to bring about the destruction of part of the population".
The far-right government of Benjamin Netanyahu is responsible for all of the above. The Israeli people have every interest to live peacefully next to the Palestinian people, who must obtain their own free homeland, on the borders of 1967 with East Jerusalem as its capital, as mandated by the UN resolutions (for example the resolutions of the Security Council 242(1967), 338(1973), 446(1979), 452(1979), 465(1980) 476(1980), 478(1980) 1397(2002), 1515(2003), 1850(2008), 2334(2016)). Two states, one next to the other, two peoples united and free.

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 22/11/2023

Στο δύσκολο και επώδυνο κόσμο που ζούμε, οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών και των ηγετών των κρατών μπορεί συχνά να είναι ακατανόητες, να προκαλούν σύγχυση. Μοιάζουν όλα με θέατρο του παραλόγου. Μπερδεμένος ο μέσος άνθρωπος δυσκολεύεται να βγάλει άκρη, να καταλήξει σε ορθολογικά συμπεράσματα, παρασύρεται στη δίνη της προπαγάνδας, έρημος και φοβισμένος.

Ο Γκαίτε υπήρξε ένας από εκείνους που στο περίφημο έργο του Φάουστ, μας έδωσε τα κλειδιά της κατανόησης της πραγματικότητας. “Εν αρχή ήν η πράξις”. Έτσι ξεκινούσε το έργο υποδεικνύοντας στον αναγνώστη – θεατή ότι κριτήριο για το λόγο είναι η πράξη. Εκεί μπορεί κανείς να ξεκαθαρίσει το ομιχλώδες τοπίο των δηλώσεων.

Σύμφωνα με τη ρητορεία του προέδρου Ερντογάν η Τουρκία εμφανίζεται ως προστάτης του αδικημένου Παλαιστινιακού λαού, υπέρμαχος του διεθνούς δικαίου, το οποίο καταπατάται με τον πλέον βάναυσο τρόπο στη λωρίδα της Γάζας. Τι λέει όμως η πράξη; Η πράξη δείχνει πως η τουρκική ηγεσία καθόλου δεν νοιάζεται για το διεθνές δίκαιο και για τα συμφέροντα των λαών. Αντίθετα, τα καταπατά με κάθε ευκαιρία στη Συρία, στη Λιβύη, στο εσωτερικό της ίδιας της Τουρκίας. Ανάλογη είναι η πρακτική της σε ό,τι αφορά την αμφισβήτηση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας.

Το ενδιαφέρον του Ερντογάν για τους Παλαιστίνιους είναι υποκριτικό. Επιχειρεί να αξιοποιήσει την τραγωδία για να απλώσει τα εθνικιστικά οράματα και σχέδια της τουρκικής ολιγαρχίας, την επιρροή της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης καθώς και να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους με τις ΗΠΑ. Αλλωστε, κανένα νέο έμπρακτο μέτρο σε βάρος του Ισραήλ δεν έχει λάβει η Τουρκία. Μόνο λόγια προς το παρόν.

Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση επικαλείται, ορθά, το διεθνές δίκαιο σε σχέση με το Αιγαίο. Παράλληλα ωστόσο, στηρίζει την κυβέρνηση του Ισραήλ, το οποίο προφανώς δεν ασκεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα αλλά επιβάλλει τη βάρβαρη κατοχή του στα παλαιστινιακά εδάφη καταπατώντας τις δεκάδες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει τη γενοκτονία που διεξάγεται αυτό το διάστημα στη Γάζα. Θυμίζω ότι βάσει του άρθρου 6 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου το έγκλημα της γενοκτονίας συνίσταται στην “με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει”. Κατά συνέπεια, η πράξη της ελληνικής κυβέρνησης άλλα δείχνει σε σχέση με το διεθνές δίκαιο, όχι σεβασμό αλλά επιλεκτική επίκλησή του. Επομένως πώς μπορεί βάσιμα να το επικαλεστεί έναντι της Τουρκίας;

Αποφασιστικής σημασίας, πρακτικό ζήτημα, είναι ότι και οι δύο χώρες ανήκουν στο ΝΑΤΟ, το οποίο ορίζει και το πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων εδώ και δεκαετίες: από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο μέχρι τα Ιμια. Κατόπιν όλων αυτών αναρωτιέμαι αν θα σημάνει κάτι η επικείμενη επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα.

εφημ. ΠΡΙΝ, 19/11/2023

Συνήλθε στις Βρυξέλλες στις 16 και 17 Νοεμβρίου 2023 το άτυπο Διεθνές Δικαστήριο που εκδίκασε τον οικονoμικό αποκλεισμό της Κούβας από τις ΗΠΑ. Το δικαστήριο είχε πρόεδρο τον Γερμανό καθηγητή Δημοσίου δικαίου Νόρμαν Πάιχ και τέσσερα ακόμη μέλη. Από την Ελλάδα συμμετείχα στη σύνθεσή του ως δικαστής, ενώ ο δικηγόρος Γιάννης Ραχιώτης κατέθεσε ως εμπειρογνώμονας. Κατά την ακροαματική διαδικασία κατατέθηκε πληθώρα στοιχείων που κατέδειξαν το μέγεθος των επιπτώσεων του εμπάργκο στην οικονομία αλλά και στην καθημερινή ζωή των Κουβανών.

Ο οικονομικός, εμπορικός και χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός της Κούβας διαρκεί 60 και πλέον χρόνια. Μόνο για το 2022 επέφερε ζημίες ύψους 4,8 δις δολαρίων. Στο σύνολο των δεκαετιών και υπολογίζοντας τις διακυμάνσεις του νομίσματος, το συνολικό ύψος των ζημιών στην κουβανική οικονομία φτάνει το δυσθεώρητο 1 τρις 337 δισεκατομμύρια δολάρια.

Παραθέτω ένα μόνο, και ίσως όχι το πιο εύγλωττο παράδειγμα. Η Κούβα είχε έρθει σε επαφή με ιταλική βιομηχανία κατασκευής μηχανών και οχημάτων για να αγοράσει σχετικό εξοπλισμό και ανταλλακτικά. Ενώ η συμφωνία ήταν έτοιμη να υπογραφεί, η ιταλική εταιρεία υπαναχώρησε. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ της είχε επιστολή όπου υπενθύμισε τις κυρώσεις στις οποίες θα επιβληθεί αν υπογράψει τη συμφωνία με τους Κουβανούς και ότι, επιπλέον, τα διοικητικά στελέχη της εταιρείας δεν θα επιτρέπεται στο εξής ούτε να πατήσουν το πόδι τους στο έδαφος των ΗΠΑ.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για οικονομικό στραγγαλισμό του κουβανικού λαού, με βαριές επιπτώσεις στην οικονομία, στην καθημερινότητά του, στην τροφοδοσία με τρέχοντα καταναλωτικά αγαθά. Ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ, πέρα από τις μικρές αποχρώσεις στην πολιτική των διαφόρων προέδρων, είναι η ανατροπή του επαναστατικού καθεστώτος στην Κούβα. Αυτός είναι ο σκοπός του οικονομικού αποκλεισμού, να υποφέρει ο κουβανικός λαός από τις ελλείψεις. Ελπίζουν έτσι οι τις ΗΠΑ ότι τα δεινά θα τον στρέψουν ενάντια στην κυβέρνησή του.

Από νομική άποψη το ζήτημα είναι απολύτως ξεκάθαρο. Δεν είναι τυχαίο ότι επανειλημμένα η Γενική συνέλευση του ΟΗΕ έχει καταδικάσει τον αποκλεισμό σχεδόν ομόφωνα. Αυτό αντανακλά τη σοβαρή ανησυχία της διεθνούς κοινότητας για τη συνεχιζόμενη εξωεδαφική εφαρμογή άδικων νόμων εναντίον ενός κυρίαρχου και ειρηνικού κράτους. Στην ψηφοφορία που έγινε πριν λίγες ημέρες, μόνο οι ΗΠΑ και το Ισραήλ ψήφισαν ενάντια στην καταδίκη του αποκλεισμού ενώ η Ουκρανία απείχε.

Ο αποκλεισμός συνιστά ανοιχτή, ωμή παραβίαση παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ιδίως των άρθρων 2 παρ. 4 και 2 παρ. 7, των αρχών της εθνικής κυριαρχίας, της μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλου κράτους, της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Ο αποκλεισμός παραβιάζει επίσης τη Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (1948) καθώς και το Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά δικαιώματα (1966).

Ειδικά το άρθρο 2 παράγραφος 4 του Χάρτη ορίζει ότι «τα μέλη του Οργανισμού αποφεύγουν, στις διεθνείς τους σχέσεις, να καταφεύγουν στην απειλή ή τη χρήση βίας, είτε κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους, είτε σε οποιοδήποτε άλλο τρόπο που δεν συνάδει με τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών».
Η απαγόρευση της απειλής και της χρήσης βίας δεν περιλαμβάνει μόνο την ένοπλη βία, τη στρατιωτική ισχύ αλλά και την οικονομική βία, ειδικά όταν πρόκειται για οικονομικές κυρώσεις που επιβάλλονται από τις ισχυρές οικονομικά χώρες σε πιο αδύναμες.

Βέβαια, η σημασία του Δικαστηρίου και της απόφασής του είναι συμβολική. Αλλά αυτή η πλευρά δεν πρέπει να υποτιμάται. Συμβάλλει στον αγώνα του κουβανικού λαού αλλά και όλων των λαών του κόσμου ενάντια στον οικονομικό πόλεμο, στον ιμπεριαλισμό και υπέρ μιας δίκαιης διεθνούς τάξης πραγμάτων.

Συνέντευξη με την Χρ. Πάτζου στην Εφημερίδα των Συντακτών 

Συνέντευξη με τον Χρ. Στασινόπουλο στο Documento