εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 22/11/2023
Στο δύσκολο και επώδυνο κόσμο που ζούμε, οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών και των ηγετών των κρατών μπορεί συχνά να είναι ακατανόητες, να προκαλούν σύγχυση. Μοιάζουν όλα με θέατρο του παραλόγου. Μπερδεμένος ο μέσος άνθρωπος δυσκολεύεται να βγάλει άκρη, να καταλήξει σε ορθολογικά συμπεράσματα, παρασύρεται στη δίνη της προπαγάνδας, έρημος και φοβισμένος.
Ο Γκαίτε υπήρξε ένας από εκείνους που στο περίφημο έργο του Φάουστ, μας έδωσε τα κλειδιά της κατανόησης της πραγματικότητας. “Εν αρχή ήν η πράξις”. Έτσι ξεκινούσε το έργο υποδεικνύοντας στον αναγνώστη – θεατή ότι κριτήριο για το λόγο είναι η πράξη. Εκεί μπορεί κανείς να ξεκαθαρίσει το ομιχλώδες τοπίο των δηλώσεων.
Σύμφωνα με τη ρητορεία του προέδρου Ερντογάν η Τουρκία εμφανίζεται ως προστάτης του αδικημένου Παλαιστινιακού λαού, υπέρμαχος του διεθνούς δικαίου, το οποίο καταπατάται με τον πλέον βάναυσο τρόπο στη λωρίδα της Γάζας. Τι λέει όμως η πράξη; Η πράξη δείχνει πως η τουρκική ηγεσία καθόλου δεν νοιάζεται για το διεθνές δίκαιο και για τα συμφέροντα των λαών. Αντίθετα, τα καταπατά με κάθε ευκαιρία στη Συρία, στη Λιβύη, στο εσωτερικό της ίδιας της Τουρκίας. Ανάλογη είναι η πρακτική της σε ό,τι αφορά την αμφισβήτηση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας.
Το ενδιαφέρον του Ερντογάν για τους Παλαιστίνιους είναι υποκριτικό. Επιχειρεί να αξιοποιήσει την τραγωδία για να απλώσει τα εθνικιστικά οράματα και σχέδια της τουρκικής ολιγαρχίας, την επιρροή της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης καθώς και να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους με τις ΗΠΑ. Αλλωστε, κανένα νέο έμπρακτο μέτρο σε βάρος του Ισραήλ δεν έχει λάβει η Τουρκία. Μόνο λόγια προς το παρόν.
Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση επικαλείται, ορθά, το διεθνές δίκαιο σε σχέση με το Αιγαίο. Παράλληλα ωστόσο, στηρίζει την κυβέρνηση του Ισραήλ, το οποίο προφανώς δεν ασκεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα αλλά επιβάλλει τη βάρβαρη κατοχή του στα παλαιστινιακά εδάφη καταπατώντας τις δεκάδες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει τη γενοκτονία που διεξάγεται αυτό το διάστημα στη Γάζα. Θυμίζω ότι βάσει του άρθρου 6 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου το έγκλημα της γενοκτονίας συνίσταται στην “με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει”. Κατά συνέπεια, η πράξη της ελληνικής κυβέρνησης άλλα δείχνει σε σχέση με το διεθνές δίκαιο, όχι σεβασμό αλλά επιλεκτική επίκλησή του. Επομένως πώς μπορεί βάσιμα να το επικαλεστεί έναντι της Τουρκίας;
Αποφασιστικής σημασίας, πρακτικό ζήτημα, είναι ότι και οι δύο χώρες ανήκουν στο ΝΑΤΟ, το οποίο ορίζει και το πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων εδώ και δεκαετίες: από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο μέχρι τα Ιμια. Κατόπιν όλων αυτών αναρωτιέμαι αν θα σημάνει κάτι η επικείμενη επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα.
