εφημ. ΤΑ ΝΕΑ , 15/4/2022

Ο προσδιορισμός της κύριας απειλής είναι το καθοριστικό ζήτημα για την ασφάλεια μιας χώρας. Με βάση τα λεγόμενα του υπουργού Άμυνας η κύρια απειλή της Ελλάδας προέρχεται από τη Ρωσία. Ο στοιχειώδης έλεγχος πραγματικότητας δείχνει ότι η θέση αυτή δεν επιβεβαιώνεται από τη γεωγραφική, πολιτική, στρατιωτική και ιστορική πραγματικότητα. Η κύρια απειλή ενάντια στην εθνική κυριαρχία και στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας προέρχεται από την Τουρκία, συγκεκριμένα από το τουρκικό αντιδραστικό καθεστώς, το οποίο εδώ και δεκαετίες το αποδεικνύει καθημερινά σε όλα τα επίπεδα.

Η Ρωσία, μπορεί να αντιμάχεται τις ΗΠΑ για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί στρατιωτική απειλή για την εθνική μας κυριαρχία. Δυνητικά μπορεί να αποτελέσει απειλή μόνο στο βαθμό που η χώρα μας στοχοποιηθεί εξαιτίας της αστόχαστης συμμετοχής της στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και μόνο σε περίπτωση κλιμάκωσης και γενίκευσης του πολέμου ΝΑΤΟ – Ρωσίας.

Από την παραπάνω θέση ότι η Ρωσία αποτελεί την κύρια απειλή προκύπτει ότι η συνοχή του ΝΑΤΟ προηγείται της εθνικής ασφάλειας. Η άποψη αυτή είναι ιδιαίτερη επικίνδυνη για την κυριαρχία μας γιατί σημαίνει ότι αλλότρια συμφέροντα και επιδιώξεις (των ΗΠΑ δηλαδή) τίθενται υπεράνω των εθνικών συμφερόντων.

Οι παραπάνω επικίνδυνες θέσεις συμπληρώνονται από ένα γεγονός και δύο προσδοκίες. Το γεγονός είναι ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αναγνωρίζουν ξεκάθαρα έναν ακόμη περισσότερο αναβαθμισμένο ρόλο στην Τουρκία, τόσο μάλιστα που να της επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια αυτονομίας. Τέτοια είναι για παράδειγμα η ανοχή των ΗΠΑ στη μη συμμετοχή της Τουρκίας στις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία.

Η πρώτη προσδοκία είναι ότι ο αναβαθμισμένος ρόλος της Τουρκίας θα την υποχρεώσει σε μια περισσότερο υπεύθυνη στάση στα ελληνοτουρκικά. Εδώ πραγματικά ξεπερνιούνται τα όρια της ορθολογικής ανάλυσης αφού είναι περισσότερο από προφανές ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Η Τουρκία γίνεται καθημερινά περισσότερο επιθετική και διεκδικητική.

Η δεύτερη προσδοκία του ελληνικού κατεστημένου είναι ότι η στάση της Ελλάδας θα εξαργυρωθεί στο μέλλον. Τέτοιες αόριστες επιταγές γνωρίζουμε αρκετές από την ιστορία. Καμιά δεν ξεπληρώθηκε. Το επιχείρημα έχει ακουστεί δεκάδες φορές τις τελευταίες δεκαετίες και δεν είδαμε κανένα αντίκρισμα. Το αντίθετο μάλιστα, οδήγησαν σε τραγωδίες. Ας το θυμόμαστε αυτό σήμερα, εκατό χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή.

Το μόνο που όντως θα υπάρξει είναι ένας αναβαθμισμένος ρολος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, όπως δήλωσε πρόσφατα ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ. Αυτό όμως δεν σημαίνει προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή στα επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία και στην Κίνα, στην Ευρώπη ή αλλού, με όλους τους τεράστιους κινδύνους που κρύβει αυτή. Σημαίνει επίσης μεγαλύτερα βάρη για το λαό εξαιτίας των δυσβάσταχτων νατοϊκών δαπανών. Σημαίνει ίσως και μια μικρή μερίδα από την πιθανολογούμενη λεία των νικητών σε ένα τμήμα της ελληνικής ολιγαρχίας. Αν βέβαια το ΝΑΤΟ βγει νικητής.

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 6/4/2022

Με τη λήξη της τριμερούς θα ακούσουμε για μια ακόμη φορά μεγάλα λόγια περί σημαντικών συνεργασιών που διασφαλίζουν τη σταθερότητα, τις ενεργειακές οδούς και πολλά άλλα. Τα έχουμε ακούσει τόσες φορές που κανείς δεν μπορεί πλέον να τα πάρει στα σοβαρά.

Μέχρι πρόσφατα ήταν ο EASTMED που θα έφερνε την ευημερία, τις αναγκαίες συμμαχίες για την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων, που θα έθετε φραγμούς στην επιθετικότητα του τουρκικού αντιδραστικού καθεστώτος. Τώρα θα ακούσουμε για μεταφορά LNG, ηλεκτρικά δίκτυα και τα παρόμοια.

Ποια είναι όμως η πικρή πραγματικότητα; Η Ελλάδα είναι το μικρό, πειθήνιο πιόνι στα σχέδια των ΗΠΑ. Μετέτρεψαν τη χώρα μας σε ένα τεράστιο νατοϊκό στρατόπεδο προετοιμασίας πολέμου ενάντια στη Ρωσία. Αποδυνάμωσαν την εθνική άμυνα με την αποστολή οπλικών συστημάτων στη Σαουδική Αραβία, στη Βουλγαρία και δεν ξέρω που αλλού. Έστειλαν όπλα στην Ουκρανία, διέρρηξαν τους παραδοσιακές διακρατικές σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία.

Κι όμως υπάρχει άλλος δρόμος. Εκείνος της πολιτικής ενεργητικής ουδετερότητας και της πλήρους απεμπλοκής από τη διαμάχη ΝΑΤΟ – Ρωσίας, γιατί ο πόλεμος στην Ουκρανία αυτό είναι, ας μην γελιόμαστε.

Μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία από την στάση άλλων κρατών, ανεξαρτήτως των κινήτρων τους. Η Τουρκία, για παράδειγμα, κρατά τις αποστάσεις της από τη νατοϊκή πολιτική και κερδίζει από αυτό. Δεν επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία, δεν διέκοψε τους οικονομικούς και διπλωματικούς δεσμούς και διαύλους, προσπαθεί, με το σκεπτικό της βεβαίως, να παίξει ρόλο πρωταγωνιστικό φιλοξενώντας ακόμη και τις διαπραγματεύσεις των αντιμαχόμενων. Το Ισραήλ επίσης κρατά αποστάσεις από την αντιρωσική πολιτική των ΗΠΑ, για να μην πούμε ότι επαναπροσεγγίζει την Τουρκία με την οποία μέχρι πρόσφατα βρισκόταν σε αντιπαράθεση.

Γιατί να μην παραδειγματιστούμε από την Αυστρία, η οποία παρότι μέλος της ΕΕ αρνήθηκε με ένα τρόπο να διαρρήξει την ουδετερότητά της και γι’ αυτό δεν προσκάλεσε τον Ζελένσκι στην αυστριακή Βουλή.

Χρειαζόμαστε μια εξωτερική πολιτική υπεράσπισης των αρχών του διεθνούς δικαίου ενάντια στην καταπάτησή τους από τις μεγάλες δυνάμεις. Δηλαδή: ειρηνική επίλυση των διαφορών, μη επέμβαση στα εσωτερικά άλλων κρατών (είτε με την υπόθαλψη πραξικοπημάτων όπως έκαναν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία είτε με την εισβολή, όπως κάνει η Ρωσία), απαραβίαστο των συνόρων, δικαίωμα κάθε λαού να χαράσσει την πορεία του σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας, εγγυήσεις ασφαλείας για όλα τα κράτη (και για τη Ρωσία).

Μόνο ο αγώνας για τη συνεπή τήρηση του διεθνούς δικαίου, αυτής της κατάκτησης των λαών μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο, μπορεί κάποια στιγμή να οδηγήσει στην ειρήνη και στη διαφύλαξη της εθνικής μας κυριαρχίας. Εξάλλου αυτό επιτάσσει το άρθρο 2 παρ. 2 του Συντάγματός μας: “Η Ελλάδα, ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιδιώκει την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών”.

εφημ. Documento, 3/4/2022

Οι μεγάλες τραγωδίες, είτε κοινωνικές είτε οικογενειακές, άλλους τους οδηγούν στην σύγχυση και άλλους τους φωτίζουν. Τα στυγερά εγκλήματα στην Πάτρα μπορούν να μας βοηθήσουν να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.

Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το έγκλημα προκειμένου να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη. Η υπερπροβολή του συγκριμένου θέματος έχει ως στόχο να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ο τρόπος προβολής του συγκριμένου θέματος έχει ως παράλληλο στόχο να προκαλέσει τα πιο ταπεινά ένστικτα, να διεγείρει απάνθρωπες οχλοκρατικές αντιδράσεις, να δημιουργήσει αυτόκλητους τιμωρούς στη λογική του λυντσαρίσματος.

Ποια είναι τα προβλήματα που πρέπει να ξεχάσει η κοινή γνώμη; Είναι η καλπάζουσα ακρίβεια που εξανεμίζει το ήδη πενιχρό λαϊκό εισόδημα. Είναι οι ευθύνες των μεγάλων επιχειρηματιών και των κερδοσκόπων που θησαυρίζουν σε βάρος του λαού. Από κοντά βρίσκονται και οι ευθύνες της κυβέρνησης που επιτρέπει να συμβαίνει κάτι τέτοιο χωρίς να λαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας του λαού. Και μαζί με αυτά οι ευθύνες της που εμπλέκει τη χώρα μας ολένα και πιο βαθιά στην επικίνδυνη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής. Η χώρα μας έχει γίνει ένα απέραντο στρατόπεδο για αμερικανονατοϊκούς φαντάρους.

Αυτή η προσπάθεια των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης έχει ίσως κάποια περιορισμένη επίδραση σε μικρό τμήμα της κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει γιατί η λανθάνουσα συσωρευμένη οργή σε κάποιους συμπολίτες μας εκδηλώνεται και ξεσπά σε λάθος κατεύθυνση. Είναι εύκολο να λυντσάρεις έναν ήδη συλληφθέντα στυγερό δολοφόνο ή να χτυπήσεις αυτόν που είναι ήδη πεσμένος στο έδαφος ή να κλωτσήσεις ένα ζητιάνο στο δρόμο.

Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να στρέψεις την οργή ενάντια στην πραγματική αιτία του κακού, να αντιταχθείς στον εργοδότη που καταπατά τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα και τσαλακώνει την αξιοπρέπειά σου. Είναι πιο δύσκολο να αντιπαλέψεις τις κυβερνητικές πολιτικές που σπρώχνουν εδώ και χρόνια στη φτώχεια. Είναι πιο δύσκολο να αντιπαλέψεις τον κυβερνητικό αυταρχισμό, την αστυνομοκρατία, τη βία και την αυθαιρεσία της κυβέρνησης ή του εργοδότη. Γι’ αυτά χρειάζεται συλλογικός αγώνας, κόπος, κίνδυνος απόλυσης, προσπάθεια, θυσίες. Είναι όμως αυτά ακριβώς που ιστορικά εξανθρωπίζουν τον άνθρωπο.

Έχω την αίσθηση ότι στην κοινωνία μας ανοίγονται στην πραγματικότητα δύο δρόμοι, όπως συμβαίνει πάντοτε σε κρίσιμες στιγμές, σε ιστορικά σταυροδρόμια. Τηρουμένων των αναλογιών είναι περίπου όπως στην κατοχή. Στην περίοδο της πείνας υπήρχαν δυο επιλογές: ή θα έκλεβες τη μπουκιά του διπλανού, να ζήσεις εσύ και να πεθάνει αυτός ή θα αγωνιζόσουν μαζί του για ζωή και λευτεριά. Αυτό το δεύτερο δρόμο διάλεξε τότε ο ελληνικός λαός ακολουθώντας το ΕΑΜ. Κάτι ανάλογο χρειαζόμαστε και σήμερα.