Cat-1

ΑΡΘΡΑ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΤΟΜΟΙ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Αυγούστου 2019



Οι προκριματικές εκλογές που έγιναν πριν λίγες μέρες στην Αργεντινή συνιστούν, σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, πολιτικό σεισμό που αφορά συνολικά τη Λατινική Αμερική. Στις εκλογές αυτές, που δεν αναδεικνύουν βέβαια τον πρόεδρο της χώρας αλλά συμμετέχουν υποχρεωτικά όλοι οι πολίτες με δικαίωμα ψήφου, διαγράφονται οι πολιτικές τάσεις που θα ξεδιπλωθούν σε λίγους μόνο μήνες στις προεδρικές εκλογές.
Στις προκριματικές αυτές εκλογές ο υποψήφιος της κεντροαριστεράς Α. Φερνάντες έλαβε το συντριπτικό για τα δεδομένα ποσοστό 49,2% έναντι του απερχόμενου δεξιού προέδρου Μ. Μάκρι ο οποίος έλαβε 33,1%. Το αποτέλεσμα καταδεικνύει τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκλήθηκε από την πολιτική του Μάκρι. Η σημασία του γεγονότος είναι μεγάλη γιατί ο Μάκρι ήταν ο μόνος δεξιός πρόεδρος στη Λ. Αμερική που μπόρεσε να εκλεγεί το 2015 χωρίς πραξικοπηματικές ενέργειες, όπως για παράδειγμα εκείνες του Μπολσονάρο.
Ο νυν πρόεδρος Μ. Μάκρι ακολούθησε μια αμιγώς νεοφιλελεύθερη πολιτική που ξαναβύθισε την Αργεντινή στην οικονομική και κοινωνική κρίση. Ο πραγματικός μισθός των εργαζομένων μειώθηκε, οι απολύσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα εκτοξεύθηκαν, η ανεργία αυξήθηκε, τα τιμολόγια των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας αυξήθηκαν κατακόρυφα προξενώντας τεράστια προβλήματα στα λαϊκά νοικοκυριά, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις συμπιέστηκαν από τον ανταγωνισμό των ισχυρών, η αποβιομηχάνιση επιταχύνθηκε, το χρέος εκτινάχθηκε και πάλι σε δυσθεώρητα ύψη. Και πάνω και μέσα από όλα, επέστρεψε το ΔΝΤ, με ότι αυτό σημαίνει.
Όλα τούτα έγιναν στο όνομα της οικονομικής αποτελεσματικότητας και των επενδύσεων, των γνωστών δηλαδή επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί συνήθως η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά οι φτωχοί να γίνουν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Εντάθηκαν στο έπακρο οι κοινωνικές ανισότητες ενώ η πραγματική οικονομία πήρε την κατιούσα. Όλα θυμίζουν τη μεγάλη κρίση των αρχών της δεκαετίας του 2000.
Τι μέλλει γενέσθαι;

Το πιθανότερο είναι ότι οι τάσεις των προκριματικών θα επιβεβαιωθούν τον Οκτώβριο στις προεδρικές εκλογές. Οι συσχετισμοί θεωρούνται μη αναστρέψιμοι. Οι “αγορές” πάντως, οι διάφοροι “οίκοι αξιολόγησης” και τα κάθε είδους επιτελεία της οικονομικής ολιγαρχίας προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα πανικού. Αυτό είναι λογικό αφού δεν επιθυμούν την πτώση μιας κυβέρνησης τόσο φιλικής στην εγχώρια και διεθνή ολιγαρχία, όπως ήταν η κυβέρνηση Μάκρι.
Στην περίπτωση που εκλεγεί ο Α. Φερνάντες, είναι πιθανή μια κάποια στροφή στην οικονομική πολιτική στη λογική του περιορισμού της ασυδοσίας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Αν ο επόμενος πρόεδρος συνεχίσει την πολιτική της Κριστίνα Κίρχνερ, θα πρέπει να αναμένονται μέτρα σχετικής ανακούφισης για τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα και εν γένει μια οικονομική πολιτική που θα βασίζεται περισσότερο στην παρέμβαση του κράτους.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο θα σημειωθούν επίσης αλλαγές. Η νέα κυβέρνηση αναμένεται να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη πολιτική, όχι απαραίτητα ευθυγραμμισμένη με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή. Πολύ πιθανό να βρεθεί ακόμη και σε αντίθεση μαζί τους και σίγουρα σε διαφορετικό μήκος κύματος από την ακροδεξιά κυβέρνηση Μπολσονάρο στη Βραζιλία. Η κυβέρνηση Φερνάντες θα είναι μάλλον περισσότερο φιλική προς τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία. Όλα αυτά βέβαια θα ισχύσουν με δύο “αν”: αν εκλεγεί ο Α. Φερνάντες (μάλλον σίγουρο) και αν μείνει συνεπής στις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Αυτό που δεν πρέπει να αναμένεται είναι μια ριζική τομή στην οικονομική και κοινωνική πολιτική. Η αντιμετώπση των δομικών προβλημάτων της οικονομίας και των δομικών αιτιών των κοινωνικών ανισοτήτων και της φτώχειας δεν βρίσκεται έτσι κι αλλιώς στην ατζέντα του Α. Φερνάντες. Αυτή είναι ακριβώς και η αχίλλειος πτέρνα της κεντροαριστεράς στην Αργεντινή και όχι μόνο. Αξίζει να υπενθυμίσουμε σχετικά ότι η Κ. Κίρχνερ -προκάτοχός του στο κόμμα και στην προεδρία- είχε χάσει τις εκλογές ακριβώς γιατί η μη αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων εξανέμισε κάποια στιγμή τα όποια αξιοσημείωτα επιτεύγματα στην αντιμετώπιση της κρίσης και της φτώχειας.

http://kordatos.org/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE/tabid/4213/Post/29335/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE


εφημ. Τα Νέα, 13/8/2019
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν η τουρκική κυβέρνηση θα προχωρήσει σε μια ακόμη πρόκληση στο Καστελλόριζο στέλνοντας εκεί ερευνητικό σκάφος. Έτσι κι αλλιώς το τουρκικό κατεστημένο θα συνεχίσει απαρέγκλιτα την πολιτική αμφισβήτισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Το πρόβλημα είναι ότι από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης δεν διαφαίνεται μια διαφορετική αντιμετώπιση σε σχέση με την πεπατημένη, την οποία ακολουθούσε και η προηγούμενη. Δηλαδή, διακρίνεται η τάση να εναποτεθεί στις ΗΠΑ η διαχείριση των προβλημάτων που προκύπτουν από την επιθετικότητα της Άγκυρας. Μάλιστα, μια από τις πρώτες ενέργειες της νέας κυβέρνησης ήταν η έντονα συμβολικού χαρακτήρα αναγνώριση του Χ. Γουαϊδό ως προέδρου της Βενεζουέλας. Με την κίνηση αυτή η κυβέρνηση προφανώς εξέπεμψε σήμα απόλυτης σύμπλευσης και ευθυγράμμισης προς την κυβέρνηση Τραμπ.
Η κίνηση αυτή όμως, παρότι φαινομενικά άσχετη, είναι προβληματική σε ότι αφορά τα ελληνοτουρκικά. Η αναγνώριση του Γουαϊδό συνιστά μια κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, παρέμβαση στα εσωτερικά άλλου κράτους σε ευθεία αντίθεση με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Και αυτό συμβαίνει γιατί, ανεξάρτητα από το αν κάποιος είναι θετικά ή αρνητικά διακείμενος προς την κυβέρνηση Μαδούρο, ο Γουαϊδό δεν παύει να είναι ένας επίδοξος σφετεριστής της εξουσίας. Όντας πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της χώρας του αυτοαναγορεύθηκε σε πρόεδρο της Δημοκρατίας και κάλεσε, ανεπιτυχώς, τις ένοπλες δυνάμεις σε πραξικόπημα. Η αναγνώρισή του έγινε μάλιστα σε μια στιγμή κατά την οποία οι λαϊκές κινητοποιήσεις που τον στήριζαν, έχουν αποδυναμωθεί πλήρως.
Η αναγνώριση όμως εκθέτει τη χώρα μας στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, αφού η Ελλάδα συντάχθηκε με μια ολοφάνερα παράνομη “κυβέρνηση”. Δεν είναι δυνατό από τη μια πλευρά να επικαλείται κανείς το διεθνές δίκαιο και τη νομιμότητα όταν υπερασπίζεται τα κυριαρχικά του δικαιώματα και από την άλλη να καταφεύγει σε τέτοιες κινήσεις παραβίασής τους, γιατί αυτομάτως καθίσταται αναξιόπιστος. Κατά συνέπεια, αποδυναμώνονται έτσι οι γερά θεμελιωμένες κατά τα άλλα θέσεις της Ελλάδας με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας.
Οι ελληνικές θέσεις αδυνατίζουν επίσης με την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων για το ρόλο των ΗΠΑ στα ελληνοτουρκικά. Η κυβέρνηση Τραμπ ελίσσεται, διαπραγματεύεται φανερά και κυρίως κρυφά με την Τουρκία. Οι ΗΠΑ κωφεύουν εδώ και δεκαετίες για την τουρκική κατοχή στο 40% της Κύπρου, για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Ακόμη και η αντίδρασή τους στην αγορά των S-400 είναι περιορισμένη. Εξάλλου, στις μέρες μας η κυβέρνηση Τραμπ αποτελεί τον σημαντικότερο υπονομευτή του διεθνούς δικαίου. Και από την άποψη αυτή, δεν είναι πολύ ισχυρό επιχείρημα η όποια στήριξη προσφέρει στην Ελλάδα. Στο βαθμό που υπάρχει στήριξη βέβαια.



Εφημερίδα των Συντακτών, 16/7/2019

Η μέχρι σήμερα νομοθεσία για το πανεπιστημιακό άσυλο κάθε άλλο παρά εμποδίζει τη δίωξη της όποιας εγκληματικότητας στους χώρους των πανεπιστημίων. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, ψεύδεται ανοιχτά ή απλώς δεν ξέρει να διαβάζει το νόμο. Με βάση αυτό το μη επιδεχόμενο αμφισβήτισης δεδομένο, προκαλεί ερωτηματικά η απόφαση της κυβέρνησης να το καταργήσει. Θα πρέπει επίσης να εξηγήσει πώς γίνεται και σε πανεπιστήμια χωρών όπου δεν υπάρχει το άσυλο (ΗΠΑ, Βρετανία) η εγκληματικότητα (και ιδίως τα σεξουαλικά εγκλήματα σε βάρος των γυναικών) είναι περισσότερο υψηλή σε σχέση με την Ελλάδα.
Φαίνεται πως ο στόχος της είναι άλλος από την καταπολέμηση της όποιας εγκληματικότητας. Έχω την αίσθηση ότι, πέρα από το συμβολισμό, η κυβέρνηση επιθυμεί να προωθήσει ιδιωτικά συμφέροντα μεγάλων εταιρειών φύλαξης στις οποίες ίσως θελήσει στο μέλλον να αναθέσει πλευρές της ασφάλειας. Δεύτερο, η κατάργηση του ασύλου προλειαίνει το έδαφος για την καταστολή της ελευθερίας διακίνησης των ιδεών αλλά και των μελλοντικών αντιδράσεων των φοιτητών αλλά και των πανεπιστημιακών και άλλων εργαζομένων ενώπιον της περαιτέρω εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των ΑΕΙ. Σε αυτή την περίπτωση, θα αναζητηθεί όχι η εγκληματικότητα καθεαυτή αλλά το πρόσχημα της εγκληματικότητας για να παρεμβαίνει η αστυνομία.
Πρόκειται εν τέλει για την προσπάθεια υλοποίησης μιας ξεκάθαρα αντιδημοκρατικής νοοτροπίας που φοβάται την ελεύθερη αντιπαράθεση των ιδεών και παράλληλα επιδιώκει την παραπέρα υποβάθμιση των πανεπιστημίων, τη μετατροπή τους σε ένα είδος σούπερ μάρκετ και την ύψωση κοινωνικών φραγμών στην εκπαίδευση των νέων, ιδίως εκείνων που προέρχονται από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.
Αυταπατάται όμως η κυβέρνηση αν νομίζει ότι δεν θα συναντήσει αντίσταση σε τέτοια αντιδημοκρατικά σχέδια. Θα βρει μπροστά της ακόμη και σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων της. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του λαού θα αποδειχθούν για μια ακόμη φορά ισχυρότερα. Μπορεί όχι άμεσα, αλλά σίγουρα μεσοπρόθεσμα.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/203941_panepistimiako-asylo-kai-eleytheri-diakinisi-ideon-sta-aei

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις ( Atom )

ΒΙΒΛΙΑ

ΒΙΝΤΕΟ

ENGLISH EDITION