εφημ. ΠΡΙΝ, 25/2/204

Σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης εντείνονται αναπόφευκτα οι ανταγωνισμοί για την κυριαρχία, διανομή και αναδιανομή των σφαιρών επιρροής. Οι ΗΠΑ είναι ο πρωταγωνιστής αυτών των διαδικασιών. Η υποχώρηση της οικονομικής τους δύναμης τις τελευταίες δεκαετίες τροφοδοτεί την εσωτερική σύγκρουση, όπως αυτή εκφράζεται στα πρόσωπα των Μπάιντεν και Τραμπ, αλλά κυρίως, τροφοδοτεί την επιθετικότητά τους στο εξωτερικό. Οι ΗΠΑ αντιδρούν με τη λογική του πληγωμένου θηρίου. Επιχειρούν να ανακαταλάβουν το χαμένο οικονομικό έδαφος αξιοποιώντας τη συντριπτική στρατιωτική τους υπεροπλία.

Τρεις είναι οι βασικοί τους στόχοι. Ο πρώτος, σημαντικότερος και δυσκολότερος είναι η αναχαίτιση της ταχύτατης εξάπλωσης της οικονομικής επιρροής της Κίνας, η οποία επεκτείνεται ραδγαία στην Ασία, στη Λ. Αμερική και στην Αφρική. Ο δεύτερος στόχος είναι η συρρίκνωση της ρωσικής περιμέτρου, δηλαδή η συρρίκνωση της επιρροής που ασκεί η Ρωσία στην παραδοσιακή της ζώνη, ιδίως στις χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο τρίτος στόχος είναι η χαλιναγώγηση της Γερμανίας και της ΕΕ, η μεγαλύτερη πρόσδεση ή ίσως και η υποταγή της στις ΗΠΑ με ένα τρόπο. Η μέθοδος επίτευξης των στόχων είναι αντικείμενο συζήτησης και διαπάλης στο εσωτερικής της ολιγαρχίας των ΗΠΑ καθώς υφίστανται όχι μόνο διαφορετικές οπτικές αλλά και αντικρουόμενα τακτικά συμφέροντα.

Από τους τρεις στόχους μόνο ο τρίτος έχει προς το παρόν επιτευχθεί. Η εξώθηση της Ρωσίας στον πόλεμο στην Ουκρανία οδήγησε στη διακοπή της συνεργασίας Ρωσίας – Γερμανίας που τόσο ανησυχούσε τις ΗΠΑ. Οι άλλοι δυο στόχοι απέχουν πολύ από την εκπλήρωσή τους. O πόλεμος στην Ουκρανία έδειξε ότι η Ρωσία έχει οικονομική και στρατιωτική δύναμη τουλάχιστον για να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα στην περίμετρό της, ενώ παράλληλα δημιούργησε προβλήματα στις ΗΠΑ και κυρίως στη Γαλλία στην Αφρική υποβοηθώντας κάποια πραξικοπήματα σε χώρες του Σαχέλ. Η Κίνα από την άλλη συνεχίζει απτόητη την εξάπλωση της οικονομικής και διπλωματικής της επιρροής.

Δεν είναι ακόμη σαφές αν οι ΗΠΑ το διάστημα μετά τις προεδρικές τους εκλογές θα ρίξουν το βάρος στο ένα ή στο άλλο μέτωπο, αν θα αποσυρθούν κατά κάποιο τρόπο από το Ουκρανικό για να ρίξουν το κύριο βάρος στη Μ. Ανατολή ή στην Κίνα και στον Ειρηνικό. Το βέβαιο είναι ότι οι αντιπαραθέσεις θα οξύνονται συσσωρεύοντας δεινά για τους λαούς, ακόμη και υπαρξιακούς κινδύνους για την ανθρωπότητα.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ελληνική κυβέρνηση εμπλέκει ολοένα και περισσότερο τη χώρα στις πολεμικές περιπέτειες των ΗΠΑ στην Ουκρανία και στη Μ. Ανατολή. Οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι, όπως και τα οικονομικά βάρη που επωμίζεται ο λαός.

Γι’ αυτό, ανεξάρτητα από τυχόν διαφορετικές αποχρώσεις στις προσεγγίσεις, προέχει η σύμπλευση και συνεργασία όλων των λαϊκών δυνάμεων με κύρια αιχμή την πλήρη απεμπλοκή της Ελλάδας από κάθε πολεμική περιπέτεια (Ουκρανία, Μ. Ανατολή ή οπουδήποτε αλλού) και την έξοδό της από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Τα πλεονεκτήματα από μια τέτοια προοπτική θα είναι πολλά.

Πρώτο, δεν θα τίθεται άμεσα σε κίνδυνο η ειρήνη και η ασφάλεια του ελληνικού λαού, αφού η ελληνική επικράτεια καθίσταται μέσω της εμπλοκής στόχος κάθε λογής αντιποίνων.

Δεύτερο, θα είναι μια συμβολή στην προσπάθεια να μην απλωθούν παραπέρα οι φλόγες του πολέμου της Ουκρανίας ή της Μ. Ανατολής.

Τρίτο, θα είναι μια έμπρακτη αποδυνάμωση της στρατιωτικής προσπάθειας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Τέταρτο, η μη συμμετοχή της Ελλάδας θα συμβάλλει στον περιορισμό των οικονομικών επιπτώσεων (ακρίβεια, φτώχεια) που προκαλεί η εξάπλωση του πολέμου. Η όξυνση των αντιπαραθέσεων και η εξάπλωση των πολέμων οδηγούν σε νέα κούρσα εξοπλισμών, άχρηστων για την εθνική άμυνα αλλά χρήσιμων για τα σχέδια των μεγάλων δυνάμεων. Τους εξοπλισμούς αυτούς πληρώνει ήδη πανάκριβα και ο ελληνικός λαός.

Πέμπτο, ο ενωτικός αγώνας για πλήρη απεμπλοκή από τα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα διαμορφώσει πιο ευνοϊκό το έδαφος για τους λαϊκούς αγώνες και την κοινωνική αλλαγή.

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 22/2/2024

Η βάρβαρη επιχείρηση των κατοχικών δυνάμεων του Ισραήλ στη Γάζα συνεχίζεται. Με αφετηρία την κατάσταση στην Παλαιστίνη, εκδηλώνεται η όξυνση των διεθνών ατιπαραθέσεων σε όλα τα επίπεδα. Η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή κινδυνεύει να μετατραπεί σε περιφερειακό και ίσως σε παγκόσμιο πόλεμο. Οι ΗΠΑ, και η στοιχιζόμενη μαζί τους ΕΕ, επιχειρούν να διασφαλίσουν την ηγεμονία τους στην ευρύτερη περιοχή. Η πραγματική τους αιχμή στρέφεται σε τελική ανάλυση ενάντια στην Κίνα, τους εμπορικούς δρόμους της οποίας επιχειρούν να ελέγξουν και, αν χρειαστεί, να φράξουν.

Η πολύπλευρη εμπλοκή της Ελλάδας στην επιχείρηση στην Ερυθρά Θάλασσα εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των υπηρετούντων στις ένοπλες δυνάμεις για μια υπόθεση που δεν σχετίζεται με την άμυνα της χώρας μας. Επιπλέον, η εμπλοκή της Ελλάδας θέτει άμεσα στο στόχαστρο τα ελληνικά εμπορικά πλοία, τα πληρώματα των οποίων καθίστανται στόχος των Χούθι ή όποιων άλλων. Ολόκληρος ο ελληνικός λαός και η ελληνική επικράτεια καθίστανται μέσω της εμπλοκής αυτής στόχος κάθε λογής αντιποίνων.

Η συμμετοχή της Ελλάδας και ακόμη περισσότερο η τυχόν εξάπλωση του πολέμου θα επιφέρει εκτόξευση της ακρίβειας και πρόσθετα οικονομικά βάση που θα κληθεί να πληρώσει ο μέσος εργαζόμενος. Παράλληλα θα οδηγήσει σε νέα κούρσα εξοπλισμών, άχρηστων για την εθνική άμυνα αλλά χρήσιμων για τα σχέδια των μεγάλων δυνάμεων, που και πάλι θα πληρωθούν πανάκριβα από τον Έλληνα φορολογούμενο.

Αντίθετα η χώρα μας έχει κάθε συμφέρον να κρατήσει ουδέτερη στάση, να καλλιεργεί σχέσεις ειρήνης και φιλίας με όλους τους λαούς και τα κράτη. Η αποχή από κάθε είδους πολεμική ενέργεια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα ήταν μια σημαντική συμβολή στην προσπάθεια για διεθνή ειρήνη, για συνεννόηση στη βάση των αρχών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Θα έδινε το μήνυμα ότι οι λαοί δεν δέχονται να οδηγηθούν σε κάποιο μελλοντικό σφαγείο για χάρη των γεωστρατηγικών ανταγωνισμών.

Παράλληλα θα παρείχε στη χώρα μας μεγαλύτερα περιθώρια διπλωματικών ελιγμών. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι απομονωμένη από σημαντικές χώρες όπως είναι η Κίνα, η Ρωσία, η Ν. Αφρική, ευρύτερα οι χώρες της ομάδας BRICS.

Η απεμπλοκή της χώρας μας από την επιχείρηση στην Ερυθρά Θάλασσα θα έδινε επίσης ένα μήνυμα στις ΗΠΑ και στην ΕΕ ότι η Ελλάδα διαθέτει ανεξάρτητη πολιτική, δεν είναι χειραγωγήσιμη. Εξάλλου, η εμπειρία έχει δείξει ότι δεν βλέπει καμιά πραγματική στήριξη από τους συμμάχους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έναντι της επιθετικότητας της Τουρκίας. Κι ας είναι προβλέψιμη και δεδομένη. Μόλις χτες η Τουρκία ξανάθεσε ζήτημα αποστρατικοποίησης 24(!) νησιών από Θάσο μέχρι Καστελόριζο και οι σύμμαχοί μας, για μια ακόμη φορά, σιώπησαν. Καιρός να αλλάξουμε ρότα.

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 15/2/2024

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αίγυπτο, η πρώτη μετά από 12 χρόνια δεν προδιαγράφει απαραίτητα μια εύκολη, ευθύγραμμη πορεία καθώς υφίστανται σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα δυο κράτη. Ωστόσο, δείχνει την αναζήτηση μιας ισορροπίας συμφερόντων, ενός modus vivendi ανάμεσα στις δυο χώρες παρά τις δύσκολες σχέσεις του πρόσφατου παρελθόντος.

Στη λογική του νεοοθωμανισμού, η Τουρκία έχει φιλοδοξίες περιφερειακής δύναμης. Δεν είναι μυστικό, ούτε καινούργιο. Με την επίσκεψη στο Κάιρο επιχειρεί να εισέλθει πιο δυναμικά στη Μέση Ανατολή, όπως έχει ήδη επιτύχει στην Αφρική. Υπενθυμίζεται ότι στην τελευταία, η οικονομική, διπλωματική και στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας διευρύνεται. Ένας δείκτης είναι οι διπλωματικές της αποστολές που ανέρχονται σε 46 όταν η Κίνα διαθέτει 53, οι ΗΠΑ 49, η Γαλλία 46, ενώ οι τουρκικές επενδύσεις έχουν 60πλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι αδιάφορα αλλά εκ των πραγμάτων σχετίζονται με τη χώρα μας. Στο όλο ισοζύγιο ισχύος και στην αναζήτηση ισορροπιών και διανομής σφαιρών επιρροής εμπλέκονται οι ΗΠΑ, εμπλέκεται η Ανατολική Μεσόγειος και το Αιγαίο. Οι τουρκικές περιφερειακές φιλοδοξίες πρέπει να εναρμονιστούν με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Κατά συνέπεια στο κάδρο εντάσσονται αντικειμενικά οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Δεν είναι τυχαίο που, παράλληλα με την επίσκεψη Ερντογάν στο Κάιρο και εν μέσω περιόδου νηνεμίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η Άγκυρα εξέδωσε navtex δεσμεύοντας μεγάλο μέρος του Αιγαίου σε απάντηση ελληνικής άσκησης και επαναφέροντας το ζήτημα της αποστρατικοποίησης των νησιών. Σύντομα, τα νεοοθωμανικά σχέδια θα ταράξουν και πάλι τα νερά στο Αιγαίο.

Απέναντι στις εξελίξεις αυτές η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανη. Ακολουθεί την πεπατημένη της ανάθεσης στις ΗΠΑ του ρόλου του επιδιαιτητή αναμένοντας από εκεί λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν από τις αντίθετες στο διεθνές δίκαιο αξιώσεις της Τουρκίας. H ελληνική ηγεσία, σαν να μην υπάρχει εμπειρία και ιστορική μνήμη, εξακολουθεί την πολιτική του πρόθυμου και δεδομένου εταίρου προσδοκώντας ανταλλάγματα, που δεν πρόκειται να έρθουν. Εμπλέκει ολοένα και βαθύτερα την Ελλάδα στις πολεμικές περιπέτειες στην Ερυθρά θάλασσα και στην Ουκρανία εκθέτοντας τον ελληνικό λαό σε πολύ μεγάλους κινδύνους.

Όμως η παλαιότερη και πρόσφατη εμπειρία έχει αποδείξει ότι οι ΗΠΑ δεν συγκινούνται από την προθυμία της Ελλάδας. Για τους δικούς τους λόγους στέκουν στη λογική των “ίσων αποστάσεων”, όπως φάνηκε για μια ακόμη φορά με την παράλληλη πώληση F-35 στην Ελλάδα και F-16 στην Τουρκία. Αυτή είναι όμως μια θέση που αντικειμενικά ευνοεί την Τουρκία, που ωθεί σε υποχωρήσεις από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Μπροστά στο ξετύλιγμα των νεοοθωμανικών σχεδίων της Άγκυρας και στην αμερικανική ενορχήστρωση, η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει στην πραγματικότητα μόνο μια διέξοδο. Τη χάραξη μιας ανεξάρτητης, φιλειρηνικής, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, έξω από τα ΝΑΤΟϊκά πλαίσια. Όταν πάψουμε να είμαστε δεδομένοι, τότε θα αρχίσουν να μας υπολογίζουν.

εφημ. Documento, 4/2/2024

Υπάρχουν δέκα τουλάχιστον λόγοι για τους οποίους η νεολαία και η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι αντίθετες στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

1. Γιατί ιδιωτικά πανεπιστήμια σημαίνει ότι όποιος πληρώνει παίρνει πτυχίο. Βαθαίνει έτσι η κοινωνική αδικία σε βάρος των παιδιών που κόπιασαν, έδωσαν πανελλήνιες εξετάσεις, των οποίων οι γονείς κατέβαλλαν έξοδα από το υστέρημά τους. Εξ ορισμού τα παιδιά των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων αποκλείονται από τις σπουδές. Επιπλέον, περιορίζεται η δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης και η κοινωνική κινητικότητα. Περιορίζεται η αξιοποίηση και ανάδειξη από την κοινωνία των ταλαντούχων παιδιών από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ιδιωτικά πανεπιστήμια σημαίνει πλήρης αναξιοκρατία αφού ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Σε πολλά ιδιωτικά πανεπιστήμια της Βρετανίας οι καθηγητές πιέζονται από τις διοικήσεις να περνούν όλους τους φοιτητές για να μην χάσουν πελάτες.

2. Στη συντριπτική τους πλειονότητα τα ιδιωτικά παντού στον κόσμο βασίζονται στην κρατική χρηματοδότηση ακόμη και σε ποσοστό που φτάνει ενίοτε το 70% (πχ. το ΜΙΤ) και 80%. Πρόκειται για κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα με χρήματα των φορολογουμένων.

3. Τα καλά πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο είναι τα δημόσια και σε κάθε περίπτωση τα κρατικά χρηματοδοτούμενα. Δεν είναι τυχαίο που σε επίπεδο ΕΕ το 83% των φοιτητών φοιτά σε δημόσια πανεπιστήμια. Ειδικά μάλιστα σε επίπεδο διδακτορικού -και αυτό δείχνει πολλά για το επίπεδο σπουδών- το 94% των υποψηφίων διδακτόρων εκπονεί τη διατριβή του σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια (παρά τα προβλήματα της υποχρηματοδότησης και άλλα) είναι από τα καλύτερα. Και μάλιστα η επιστημονική παραγωγή τους είναι συγκριτικά ανώτερη άλλων χωρών με μεγαλύτερη χρηματοδότηση.

4. Στις ιδιομορφίες της ελληνικής οικονομίας και αγοράς, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι κατά κανόνα κακής ποιότητας, χωρίς επαρκείς υποδομές. Δεν πρόκειται να έρθουν εδώ καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Θα πρόκειται για αεριτζίδικη επιχειρηματικότητα. Τα διάφορα κολέγια θα βαφτιστούν πανεπιστήμια.

5. Οι διεθνείς στατιστικές δείχνουν ότι οι μισθοί στα ιδιωτικά είναι χαμηλότεροι από εκείνους των δημοσίων πανεπιστημίων, με εξαίρεση μια μικρή κλίκα ημέτερων, διευθυντικών στελεχών.

6. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι ο ορισμός της απουσίας ακαδημαϊκής ελευθερίας. Το διευθυντικό δικαίωμα του ιδιοκτήτη καθορίζει τι θα διδαχθεί, τι θα συζητηθεί, τι επιτρέπεται και τι όχι. Ας δούμε τις απολύσεις των πρυτάνεων του Χάρβαρντ και άλλων πανεπιστημίων πρόσφατα. Σημαίνει δηλαδή τον στραγγαλισμό της επιστημονικής προόδου, η οποία προϋποθέτει την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, την κριτική σκέψη, την αμφισβήτηση.

7. Ιδιωτικά πανεπιστήμια σημαίνει ότι η έρευνα θα καθορίζεται από τα κοντόφθαλμα κριτήρια της κερδοφορίας συγκεκριμένων επιχειρηματιών. Αντίθετα όμως, χρειαζόμαστε έρευνα για την κοινωνία, για την προστασία των ασθενέστερων, για την προστασία του περιβάλλοντος, την υπεράσπιση και τη βελτίωση της ζωής της ανθρωπότητας. Το εμβόλιο εντάντια στον κόβιντ παράχθηκε από τα κράτη. Ακόμη και στις ΗΠΑ το εμβόλιο παράχθηκε με κρατική χρηματοδότηση.

8. Ιδιωτικά πανεπιστήμια σημαίνει ότι θα μειωθεί κι άλλο η χρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων. Αυτό θα σπρώξει σε περαιτέρω εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών τους. Βήματα στην κατεύθυνση αυτή έχουν γίνει από όλες τις κυβερνήσεις μετά το 1990 (πχ. νόμος Διαμαντοπούλου, Γαβρόγλου, δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, “αξιολόγηση-πιστοποίηση” κλπ), στη λογική των κατευθύνσεων της ΕΕ και της “Μπολόνια”. Τα δίδακτρα στα προπτυχιακά των δημόσιων πανεπιστημίων θα είναι το επόμενο βήμα.

9. Το βασικό πρόβλημα των δημόσιων πανεπιστημίων είναι η υποχρηματοδότηση, η οποία σήμερα βρίσκεται στο 1/3 εκείνης του 2008-2009 (και που ήταν ήδη ανεπαρκής). Στη χώρα μας το κράτος δαπανά ανά φοιτητή 1780 ευρώ έναντι 10.132 του ευρωπαικού μέσου όρου. Η αναλογία καθηγητών/φοιτητών στην Ελλάδα είναι 1 καθηγητής προς 49 φοιτητές ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 1 προς 16. Απο το 2009 το διδακτικό προσωπικό στη χώρα μας έχει μειωθεί κατά 22%.

10. Η ωμή, κυνική παραβίαση του άρθρου 16 συνιστά από μόνη της ένα τεράστιο πρόβλημα δημοκρατίας, που πρέπει να ευαισθητοποιήσει τον καθένα.

Υπάρχει αντίρροπο όραμα στον ευτελισμό των ιδιωτικών “πανεπιστημίων”. Είναι η δημόσια, δωρεάν αναβαθμισμένη ανώτατη εκαπαίδευση, υψηλών επιστημονικών προδιαγραφών, με κατάλληλες υποδομές, επαρκές καλά αμειβόμενο διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, με φοιτητική μέριμνα. Το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει τη δυνατότητα να εκπαιδεύει επιστήμονες υψηλής επιστημονικής συγκρότησης, με ειδίκευση, με πλατιά κουλτούρα, καθολική θεώρηση και κυρίως με κοινωνική ευιασθησία. Γιατί ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο μηχανικός, ο χημικός, ο μηχανικός της τεχνητής νοημοσύνης πρέπει να έχουν κοινωνική ευαισθησία ειδικά σε μια εποχή που η επιστήμη μπορεί να προάγει την κοινωνική πρόοδο, αλλά μπορεί (σε λάθος χέρια) να αποδειχθεί καταστροφική για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 3-4/2024

Οι κυρίαρχες δυνάμεις στη χώρα μας διατηρούσαν ήδη από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους στενές σχέσεις με τους ισχυρούς της Δύσης. Αυτό καθόρισε την εξαρτημένη θέση της Ελλάδας, γεγονός που εκφράστηκε με την ακύρωση των δημοκρατικών Συνταγμάτων του αγώνα του 1821 και την επιβολή της μοναρχίας – τοποτηρητή των ξένων δυνάμεων.

Από την άλλη, η Αριστερά έχει αποδειχθεί ιστορικά ο συνεπέστερος υποστηρικτής της εθνικής ανεξαρτησίας. Η κορυφαία στιγμή υπήρξε η δημιουργία, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, του ΕΑΜ το οποίο αγκαλιάστηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού και έδωσε αταλάτευτα τη μάχη ενάντια στον κατακτητή. Την ίδια στιγμή, οι κυρίαρχες ελίτ είτε ανέμεναν παθητικά την απελευθέρωση από τους συμμάχους είτε, ένα μέρος τους, συνεργάστηκε με τους κατακτητές.

Στις μέρες μας απέναντι στις παράνομες τουρκικές αξιώσεις, που αντιτίθενται στο διεθνές δίκαιο, οι διάφορες κυβερνήσεις, λόγων των ιστορικών, στρατηγικών τους δεσμών, αναζητούν προστασία στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Αναζητούν λύσεις σε εκείνους που διαχρονικά τηρούν τάση “ίσων αποστάσεων”, δηλαδή αντικειμενικά ευνοούν την τουρκική επιθετικότητα. Η στάση αυτή των συμμάχων αναγνωρίστηκε -στα λόγια μόνο- από τον Έλληνα πρωθυπουργό, όταν δήλωσε (28.10.2021) ότι “η δυτική ψυχραιμία ενθαρρύνει την τουρκική αυθαιρεσία”.

Ας θυμηθούμε την Κύπρο του 1974, το δόγμα Λουνς, τη στάση των ΗΠΑ στα Ίμια, τις αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ το 1999 περί “διαφορών” με την Τουρκία, τις δηλώσεις Μέρκελ το 2020. Στο αίτημα της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ λαμβάνουν δήθεν ουδέτερη θέση ενθαρρύνοντας στην πράξη τα τουρκικά αιτήματα. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αντίστοιχα δεν αναγνωρίζουν εναέριο χώρο 10 ν.μ. στην Ελλάδα αλλά μόνο 6, όπως ακριβώς η Τουρκία. Στο ζήτημα της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. επίσης οι ΗΠΑ είναι αντίθετες. Στην κρίση του 2020 έκαναν λόγο “για αμφισβητούμενα ύδατα στην ανατολική Μεσόγειο”.

Έτσι, η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων να προσκολλώνται στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, οδηγεί σταδιακά στη διολίσθηση και στην απομάκρυνση από την υπεράσπιση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Επιπλέον, σε ένα διεθνές περιβάλλον κρίσης και ανταγωνισμών, οι κυβερνήσεις εμπλέκουν ολοένα και περισσότερο τη χώρα στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των ΗΠΑ αποδυναμώνοντας την εθνική άμυνα και εκθέτοντας το λαό στον κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής για αλλότρια συμφέροντα (πχ. Ουκρανία, Ερυθρά θάλασσα). Αυτό γίνεται με την παροχή βάσεων και κάθε είδους διευκολύνσεων, με την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων εκτός συνόρων για ΝΑΤΟϊκές αποστολές και επιβαρύνοντας τον ελληνικό λαό με πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα που προορίζονται να ενισχύσουν τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και τα ταμεία των πολυεθνικών του πολέμου.

Αντίθετα ωστόσο σύμφωνα με γνώμες ειδικών, χρειάζεται η χάραξη μιας ανεξάρτητης αμυντικής πολιτικής. Απαιτείται ένα νέο αμυντικό δόγμα στη λογική του πιο αποτελεσματικού, φθηνού, βασισμένου στις νέες τεχνολογίες βληματοκεντρικού πολέμου. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό αντί οι πανάκριβες και δυσκίνητες εξοπλιστικές πλατφόρμες που μας πουλάνε οι “σύμμαχοι” (F-35 από εδώ, F-16 από εκεί).

Σε αντίθεση με την κυρίαρχη πολιτική η μελέτη των θέσεων της Αριστεράς δείχνει ότι αυτή τάσσεται με συνέπεια ενάντια στους δυο πυλώνες της εξάρτησης: ΝΑΤΟ και ΕΕ. Δείχνει επίσης ότι διακηρύσσει και επιδιώκει μια ανεξάρτητη αμυντική και εξωτερική πολιτική ειρήνης και προάσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων.