εφημ. Documento, 3/4/2022
Οι μεγάλες τραγωδίες, είτε κοινωνικές είτε οικογενειακές, άλλους τους οδηγούν στην σύγχυση και άλλους τους φωτίζουν. Τα στυγερά εγκλήματα στην Πάτρα μπορούν να μας βοηθήσουν να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.
Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το έγκλημα προκειμένου να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη. Η υπερπροβολή του συγκριμένου θέματος έχει ως στόχο να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ο τρόπος προβολής του συγκριμένου θέματος έχει ως παράλληλο στόχο να προκαλέσει τα πιο ταπεινά ένστικτα, να διεγείρει απάνθρωπες οχλοκρατικές αντιδράσεις, να δημιουργήσει αυτόκλητους τιμωρούς στη λογική του λυντσαρίσματος.
Ποια είναι τα προβλήματα που πρέπει να ξεχάσει η κοινή γνώμη; Είναι η καλπάζουσα ακρίβεια που εξανεμίζει το ήδη πενιχρό λαϊκό εισόδημα. Είναι οι ευθύνες των μεγάλων επιχειρηματιών και των κερδοσκόπων που θησαυρίζουν σε βάρος του λαού. Από κοντά βρίσκονται και οι ευθύνες της κυβέρνησης που επιτρέπει να συμβαίνει κάτι τέτοιο χωρίς να λαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας του λαού. Και μαζί με αυτά οι ευθύνες της που εμπλέκει τη χώρα μας ολένα και πιο βαθιά στην επικίνδυνη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής. Η χώρα μας έχει γίνει ένα απέραντο στρατόπεδο για αμερικανονατοϊκούς φαντάρους.
Αυτή η προσπάθεια των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης έχει ίσως κάποια περιορισμένη επίδραση σε μικρό τμήμα της κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει γιατί η λανθάνουσα συσωρευμένη οργή σε κάποιους συμπολίτες μας εκδηλώνεται και ξεσπά σε λάθος κατεύθυνση. Είναι εύκολο να λυντσάρεις έναν ήδη συλληφθέντα στυγερό δολοφόνο ή να χτυπήσεις αυτόν που είναι ήδη πεσμένος στο έδαφος ή να κλωτσήσεις ένα ζητιάνο στο δρόμο.
Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να στρέψεις την οργή ενάντια στην πραγματική αιτία του κακού, να αντιταχθείς στον εργοδότη που καταπατά τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα και τσαλακώνει την αξιοπρέπειά σου. Είναι πιο δύσκολο να αντιπαλέψεις τις κυβερνητικές πολιτικές που σπρώχνουν εδώ και χρόνια στη φτώχεια. Είναι πιο δύσκολο να αντιπαλέψεις τον κυβερνητικό αυταρχισμό, την αστυνομοκρατία, τη βία και την αυθαιρεσία της κυβέρνησης ή του εργοδότη. Γι’ αυτά χρειάζεται συλλογικός αγώνας, κόπος, κίνδυνος απόλυσης, προσπάθεια, θυσίες. Είναι όμως αυτά ακριβώς που ιστορικά εξανθρωπίζουν τον άνθρωπο.
Έχω την αίσθηση ότι στην κοινωνία μας ανοίγονται στην πραγματικότητα δύο δρόμοι, όπως συμβαίνει πάντοτε σε κρίσιμες στιγμές, σε ιστορικά σταυροδρόμια. Τηρουμένων των αναλογιών είναι περίπου όπως στην κατοχή. Στην περίοδο της πείνας υπήρχαν δυο επιλογές: ή θα έκλεβες τη μπουκιά του διπλανού, να ζήσεις εσύ και να πεθάνει αυτός ή θα αγωνιζόσουν μαζί του για ζωή και λευτεριά. Αυτό το δεύτερο δρόμο διάλεξε τότε ο ελληνικός λαός ακολουθώντας το ΕΑΜ. Κάτι ανάλογο χρειαζόμαστε και σήμερα.
