εφημ.
Τα Νέα, 7/11/2019
Όπως
ήταν αναμενόμενο και είχε προαναγγελθεί
από ειδήμονες της διεθνούς πολιτικής,
νέφη εμφανίστηκαν στη σχέση της Τουρκίας
με τη Ρωσία. Οι διακυμάνσεις στη σχέση
των δύο χωρών αλλά και η στρατηγική
δυσπιστία που υπάρχει στη Ρωσία έναντι
της Άγκυρας δεν είναι κάτι νέο ούτε
περίεργο. Ανεξάρτητα των επιμέρους
συγκυριακών συγκλίσεων και ανεξάρτητα
από τις διαφωνίες Τουρκίας και ΗΠΑ, το
τουρκικό κατεστημένο παραμένει στρατηγικά
δεσμευμένο στη συμμαχία με τις ΗΠΑ και
το ΝΑΤΟ. Οι Ρώσοι επιτελείς το γνωρίζουν
πάρα πολύ καλά.
Αυτή
η στρατηγική δέσμευση της Τουρκίας στο
ΝΑΤΟ και η εγγενής δυσπιστία της Ρωσίας
έναντι της γείτονος αποτελούν
αποφασιστικούς παράγοντες και ευκαιρίες
για την Ελλάδα ώστε να αναπτύξει μια
δική της, πολυδιάσταση εξωτερική
πολιτική. Μόνο μια τέτοια πολιτική
μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη
διαφύλαξη των κυριαρχικών δικαιωμάτων
της χώρας μας αλλά και στην ειρήνη στην
περιοχή. Το ΝΑΤΟ, ας μην κλείνουμε τα
μάτια, είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης
στην περιοχή ενώ ουδέποτε διαφύλαξε
ουσιαστικά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ενδεικτική, εκτός των άλλων, είναι η
άτακτη φυγή (ενώπιον των τουρκικών
απειλών), της Γαλλίας και της Ιταλίας
από το οικόπεδο 7 της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτή είναι γενικότερα μια πραγματικότητα
που αναγκάστηκε να την αναγνωρίσει
έμμεσα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής
όταν απέσυρε, προσωρινά βέβαια, την
Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του
ΝΑΤΟ. Την ίδια παραδοχή είχε κάνει -στη
θεωρία όμως όχι στην πράξη- ο Ανδρέας
Παπανδρέου.
Δυστυχώς
όμως οι κυβερνήσεις στη χώρα μας
ακολουθούν πιστά τις ΗΠΑ στη διένεξή
τους με τη Ρωσία: οικονομικές κυρώσεις,
διπλωματικές κυρώσεις, φρένο στην
ελληνορωσική συνεργασία σε επίπεδο
ενεργειακό, οικονομικό, εξοπλισμών. Οι
S-300
ακόμη
σαπίζουν σε κάποιες αποθήκες. Τα όποια
βήματα (επαφές, ανταλλαγή επισκέψεων
με Κίνα και Ρωσία, κάποιες συμφωνίες)
που πραγματοποιούν η σημερινή ή και η
προηγούμενη κυβέρνηση μπορεί να
παρουσιάζουν θετικές όψεις αλλά είναι
δυστυχώς απολύτως ανεπαρκή.
Και
αυτό γιατί την ίδια στιγμή είμαστε μέλος
μιας συμαχίας που περικυκλώνει με
στρατιωτικές βάσεις και δυνάμεις τόσο
τη Ρωσία όσο και την Κίνα. Ελληνικά
πολεμικά αεροσκάφη συμμτέχουν σε άσκηση
εικονικού βομβαρδισμού ρωσικής βάσης
στη Συρία. Εμπλεκόμαστε ολοένα και
περισσότερο σε έναν επικίνδυνο
γεωστρατηγικό ανταγωνισμό που δεν μας
αφορά. Όσο η Ελλάδα παραμένει δέσμια
των ΝΑΤΟϊκών επιταγών, η δυσπιστία
αναπόφευκτα θα υφέρπει στη σκέψη της
ρωσικής και κινεζικής ηγεσίας και θα
εμποδίζει την οικοδόμηση μιας ουσιαστικής,
αμοιβαία επωφελούς σχέσης με τις ισχυρές
αυτές χώρες. Αλλά η Ελλάδα έχει ανάγκη
εναλλακτικές λύσεις όσο ποτέ άλλοτε.
Όχι για να αλλάξουμε "προστάτη"
αλλά για να θεμελιώσουμε ισότιμες
συνεργασίες που θα εδραιώσουν την εθνική
κυριαρχία και την ειρήνη. Ας μην χαθεί
μια ακόμη ευκαιρία.
