εφημ.
Τα Νέα
4/11/2019
Το
1949 η Κίνα βρισκόταν πίσω από την Ινδία
από την άποψη του οικονομικού δυναμικού
της. Βρισκόταν στο βυθό της παγκόσμιας
κατάταξης, στο επίπεδο των αφρικανικών
χωρών. Με την επικράτηση της επανάστασης
ξεκίνησε μια πορεία ανάπτυξης με 10%
ετησίως αύξηση του ΑΕΠ κατά μέσο όρο
(παρά τις πολιτικές περιπέτειες του
"μεγάλου άλματος" και της "πολιτιστικής
επανάστασης"). Μετά το 1978 τα ποσοστά
ξεπερνούσαν το 10% για να φτάνουν ενίοτε
το 14% και 15% όπως συνέβη με το βιομηχανικό
μπουμ του 1984.
Το
2001 η Κίνα βρισκόταν στην έκτη θέση
διεθνώς, το 2007 στην τρίτη και από το 2010
είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομική
δύναμη στον πλανήτη. Αυτά και μόνο τα
στοιχεία αρκούν για να μας πείσουν ότι
η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει πιο
σοβαρά τη σχέση της με την Κίνα. Αυτή η
σχέση έχει, υπό δύο βασικές προϋποθέσεις,
να προσφέρει πολλά τόσο σε οικονομικό
όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Η
πρώτη βασική προϋπόθεση είναι ότι η
χώρα μας δεν πρέπει να εμπλακεί στους
ανταγωνισμούς και διενέξεις των ΗΠΑ
και της ΕΕ με την Κίνα. Μια τέτοια εμπλοκή
μας καθιστά απολύτως αφερέγγυους στην
κινεζική ηγεσία και μας θέτει δραστικούς
περιορισμούς. Ο ελληνικός λαός έχει
συμφέρον ώστε η ανάπτυξη οικονομικών
και πολιτικών σχέσεων με την Κίνα να
υπερβεί τα όρια και τους περιορισμούς
που θέτουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Η
δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι η όποια
οικονομική συνεργασία με την Κίνα πρέπει
να γίνεται σε απολύτως ισότιμη βάση.
Αυτή είναι μια αρχή την οποία η Κίνα
διακηρύσσει επανειλημμένα σε όλους
τους τόνους. Αλλά από τις διακηρύξεις
στην πράξη υπάρχει συνήθως απόσταση.
Μπορεί η μικρή και αδύναμη Ελλάδα να
θέσει όρους; Ας αξιοποιήσουμε την
εμπειρία άλλων μικρών κρατών, ειδικά
της Λ. Αμερικής, που τις τελευταίες
δεκαετίες έχουν αναπτύξει στενές,
ισότιμε σχέσεις.
Η
Κίνα κάνει επενδύσεις παντού. Αυτή είναι
η βασική της επιδίωξη. Όπου της τίθενται
όρια και περιορισμοί, τείνει να τους
σεβαστεί. Όπου δεν της τίθενται όρια,
δρα με τις μεθόδους του πιο άπληστου
κεφαλαιοκράτη. Η γεωστρατηγική θέση
της Ελλάδας της επιτρέπει να θέσει όρια
καθώς ο πειρασμός της Κίνας για μεγαλύτερη
διείσδυση στην περιοχή είναι μεγάλος.
Από εμάς εξαρτάται να θέσουμε όρους στη
συνεργασία.
Αν
διεκδικηθεί ισότιμη συνεργασία και
υπάρξει συγκεκριμένος κρατικός
σχεδιασμός, η συνεργασία με τις κινεζικές
επιχειρήσεις μπορεί να αποτελέσει μια
πρώτης τάξεως ευκαιρία και να συμβάλλει
στη δημιουργία βιομηχανικής βάσης στη
χώρα μας αλλά και στην πολύτιμη μεταφορά
τεχνογνωσίας. Ο περιορισμός της
ελληνοκινεζικής συνεργασίας μόνο στον
τουρισμό και στο διαμετακομιστικό
εμπόριο και μάλιστα σε συνθήκες αρνητικές
για τους έλληνες εργαζόμενους και την
εθνική οικονομία είναι αναπαραγωγή
ενός μοντέλου σχέσεων που το βιώνουμε
ήδη και με άλλες μεγάλες δυνάμεις.
