εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 26/10/2022
Η Τέχνη του πολέμου του Σουν Τσου διδάσκει ότι ο ηγέτης πρέπει να παραμένει ήρεμος και ότι η καλύτερη στρατηγική είναι “να επιτίθεσαι εναντίον της στρατηγικής του αντιπάλου”.
Η ελληνική πολιτική ηγεσία, διαχρονικά, δεν ακολουθεί καμία από τις παραπάνω αρχές. Δεν παραμένει ήρεμη και ας διακηρύσσει κάτι τέτοιο στα λόγια. Δεν εξουδετερώνει τη στρατηγική της έντασης που ακολουθεί το αντιδραστικό καθεστώς της Άγκυρας. Οι πράξεις δείχνουν το αντίθετο. Η ανάπτυξη βαλλιστικού πυραύλου από την Τουρκία κινδυνεύει να παρασύρει σε ακόμη πιο δυσβάσταχτη κούρσα εξοπλισμών. Άλλωστε πολλοί θα είναι οι καλοθελητές που έχουν συμφέρον να σπρώξουν προς τα εκεί για να γεμίσουν τα ταμεία των εταιρειών τους.
Χρειάζονται εξοπλιστικά προγράμματα; Ναι αλλά άλλου είδους, τα οποία μάλιστα είναι φθηνότερα και αποτελεσματικότερα. Να αποφεύγεις τα ισχυρά σημεία του αντιπάλου και να αξιοποιείς τα αδύναμα είναι μια βασική αρχή της επιστήμης και της τέχνης του πολέμου, που έχει διατυπωθεί από τον Σουν Τσου στην αρχαιότητα μέχρι τους σύγχρονους αμερικανούς θεωρητικούς.
Αυτό σημαίνει ότι στα πανάκριβα οπλικά συστήματα του αντιπάλου, πρέπει να αντιταχθούν διαφορετικές, πιο ευκίνητες λύσεις. Παράδειγμα: σύμφωνα με πηγές της πολεμικής αεροπορίας που έχουν δημοσιευθεί στον τύπο, τα πανάκριβα F-35 ή τα RAFALE δεν είναι τα καταλληλότερα για την άμυνα της χώρας. Ο προορισμός τους είναι κυρίως να ενταχθούν στο ΝΑΤΟϊκό οπλοστάσιο στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση στέλνει διαρκώς όπλα στην Ουκρανία ενώ φημολογείται ότι θα αποστείλει ακόμη και τους πυραύλους S-300.
Αντιθέτως, υπάρχουν εμπειρίες που θα έπρεπε να μελετηθούν και αξιοποιηθούν. Η Κίνα, το Ιράν, η Σερβία έχουν αναπτύξει φθηνότερα πυραυλικά συστήματα που μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά πολύ ισχυρότερες δυνάμεις. Όπως υποστηρίζουν πολλοί, το στενό της Ταϊβάν είναι πρακτικά ασφαλισμένο από την Κίνα έναντι των πανίσχυρων και πανάκριβων αμερικανικών αεροπλανοφόρων με τη χρήση ενός πολύ φθηνότερου πλέγματος αντιπλοϊκών πυραύλων.
Γι΄αυτό, σύμφωνα με προτάσεις ειδικών, αντί για τις πανάκριβες και δυσκίνητες εξοπλιστικές πλατφόρμες που μας πωλούν οι νατοϊκοί σύμμαχοι, απαιτείται ένα νέο αμυντικό δόγμα. Αυτό θα βασίζεται στην αντίληψη της γρήγορης συγκέντρωσης και αποσυγκέντρωσης δυνάμεων ανάλογα με το γεωγραφικό χώρο έτσι ώστε να εξασφαλίζεται ευνοϊκή κάθε φορά ισορροπία ισχύος. Θα δίνει παράλληλα έμφαση στη λογική του πιο αποτελεσματικού, φθηνού, βασισμένου στις νέες τεχνολογίες βληματοκεντρικού πολέμου. Θα πρέπει να βασίζεται επίσης στην αυτοδύναμη αμυντική πολιτική, χωρίς την αποδεδειγμένα πολλάκις υπονομευτική νατοϊκή παρουσία.
Υπάρχουν διεθνή παραδείγματα χωρών που με παρόμοια αμυντική λογική διασφαλίζουν εδώ και δεκαετίες την εδαφική τους ακεραιότητα και την ειρήνη. Ένα από αυτά είναι η Κούβα, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανείς για το κοινωνικο-πολιτικό της σύστημα. Ο μικρός αυτός Δαυίδ κρατά με ασφάλεια μακριά τον τόσο κοντινό της γεωγραφικά Γολιάθ, τις ΗΠΑ δηλαδή.
