εφημ.
ΤΑ ΝΕΑ 20/1/2020
Η
Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη
είχε μια έντονη οσμή αποικιοκρατίας.
Οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης διαφέντευαν
για χρόνια την περιοχή ως αποικιοκράτες.
Υπό την υψηλή καθοδήγηση των ΗΠΑ διέλυσαν
μια ολόκληρη χώρα, δολοφόνησαν τον ηγέτη
της με τον πιο σκαιό τρόπο. Και όλα αυτά
υπό το πρόσχημα της δημοκρατίας. Οι
μεγάλες δυνάμεις, μαζί και περιφερειακές
όπως η Τουρκία, εξόπλισαν τις διάφορες
φατρίες, τους οπλαρχηγούς, που θυμίζουν
έντονα κάτι ανάμεσα σε λήσταρχους και
μπίζνεσμαν. Σήμερα, πάνω από το σκυλεμένο
πτώμα της Λιβύης μοιράζουν τα ιμάτιά
της, δηλαδή τον πετρελαϊκό πλούτο της.
Για δημοκρατία, πραγματική ειρήνη,
ευηερία του λαού, κυριαρχία του πάνω
στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, ούτε
λόγος.
Μέσα
σε αυτές τις συνθήκες, ήταν τελικά
ευλογία το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν
συμμετείχε σε αυτή τη διαδικασία. Δεν
ήταν ο κατάλληλος τόπος για συζήτηση
περί σεβασμού στο διεθνές δίκαιο. Αλλά
η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε, επειδή είναι
απολύτως προβλέψιμη και δεδομένη. Η
τυφλή υποταγή στις ΗΠΑ και στους ισχυρούς
της ΕΕ την απομονώνει ολοένα και
περισσότερο.
Ωστόσο
η κυβέρνηση επιμένει στην ίδια λογική.
Το Υπουργείο Εξωτερικών βρήκε τη στιγμή
να δείξει την υπακοή του στις ΗΠΑ
εκδίδοντας πάλι ανακοίνωση στήριξης
στον αυτοανακηρυγμένο πραξικοπηματικά
μεταβατικό "πρόεδρο" της Βενεζουέλας
Γουαϊδό. Ποιον βοηθά η τόση υποταγή στις
ΗΠΑ; Ποιον εξυπηρετεί η αντίθετη με τις
αρχές του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ
παρέμβαση στα εσωτερικά μιας άλλης
χώρας; Τι εξυπηρετεί η κατά παραβίαση
του άρθρου 27 παρ. 2 του Συντάγματός μας
λευκή επιταγή που δίνει στις ένοπλες
δυνάμεις των ΗΠΑ η νέα Συμφωνία για τις
βάσεις στο άρθρο 1 παρ. 2, 3ιιι, 8 και 11;
Παράλληλα
δυναμώνει η φημολογία ότι η κυβέρνηση
εκφράζει την ετοιμότητά της για συμμετοχή
σε "ειρηνευτική" αποστολή στη Λιβύη
και για αποστολή σύστηματος "πάτριοτ"
στην Σαουδική Αραβία. Τέτοιες επιλογές
στρατιωτικής εμπλοκής εκθέτουν σε
ύψιστο κίνδυνο την ασφάλεια του λαού.
Τον εκθέτουν ακόμη στον κίνδυνο
τρομοκρατικών ενεργειών.
Μήπως
έτσι θα μας βοηθήσουν οι σύμμαχοι στο
ζήτημα της ΑΟΖ; Και γιατί δεν το έκαναν
μέχρι τώρα; Και γιατί δεν μας έχουν
βοηθήσει στο πιο θεμελιώδες και από την
ΑΟΖ ζήτημα της κήρυξης της αιγιαλίτιδας
ζώνης στα 12 ν.μ., που είναι αναφαίρετο
δικαίωμα με βάση τη Σύμβαση για το Δίκαιο
της Θάλασσας, που το έχει εφαρμόσει η
συντριπτική πλειονότητα των κρατών
αλλά που η Τουρκία το θεωρεί casus
belli;
Είναι άρα σήμερα τόσο σημαντικό το θέμα
της ΑΟΖ για την καθημερινότητα του
χειμαζόμενου ελληνικού λαού; Μήπως θα
του εξασφαλίσει ευημερία τη στιγμή που
τα όποια οφέλη θα τα καρπωθούν οι ισχυρές
πετρελαϊκές της Δύσης; Μάλλον είναι πιο
συνετό να μείνουμε στην πλαγιά του
βουνού κοιτάζοντας από μακριά τις
τίγρεις να μαλώνουν, όπως λέει η πανάρχαιη
σοφία του κινέζικου λαού.
