εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 11/9/2025
Η κυβέρνηση καταβάλλει προσπάθειες για να αποτρέψει τα αρνητικά δεδομένα του Τουρκο-Λιβυκού μνημονίου. Επιχειρεί να καλλιεργήσει επαφές τόσο με την Τρίπολη όσο και με τη Βεγγάζη, προσπαθεί να προωθήσει συμφωνίες για οικονομική συνεργασία και για τον περιορισμό των μεταναστευτικών ροών. Αφήνει ουσιαστικά εκτός διαλόγου όλα τα βασικά ζητήματα που απασχολούν το λαό της Λιβύης αλλά την ευρύτερη περιοχή. Ποιά είναι αυτά;
Πρώτο, το γεγονός ότι η Λιβύη είναι μια χώρα διαιρεμένη και καθημαγμένη. Η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής της ακεραιότητας είναι πρωταρχικής σημασίας για το μέλλον του λαού της. Είναι επίσης κορυφαία ζητήματα του διεθνούς δικαίου. Μην ξεχνάμε ότι η κυριαρχία και η ανεξαρτησία της χώρας αυτής έχουν πληγεί βάναυσα από το 2011 με ευθύνη των ΗΠΑ, των συμμάχων τους αλλά και της Ελλάδας που συνηγόρησε στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη που έφερε το χάος. Μια έστω έμμεση αυτοκριτική τοποθέτηση της Ελλάδας, αν όχι μια δημόσια συγνώμη δεν θα ήταν άχρηστη, εφόσον η χώρα μας συνέπραξε στην ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου, που επέφερε έκτοτε τόσα δεινά στο λαό της Λιβύης.
Δεύτερο, μια διπλωματία βασισμένη στο διεθνές δίκαιο θα έπρεπε να θέτει στο τραπέζι του διαλόγου και να συμβάλλει, όσο είναι δυνατό, στην αποκατάσταση του δικαιώματος του λιβυκού λαού στην αυτοδιάθεση, δηλαδή στο δημοκρατικό του δικαίωμα να διαλέγει το δρόμο κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης που επιθυμεί. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα, αφού μάλιστα είναι και μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα έπρεπε να ευνοεί και να δίνει ξεχωριστό βάρος στις διαδικασίες διαλόγου ανάμεσα στα αντιμαχόμενα μέρη της Λιβύης, να προκρίνει τις προσπάθειες ειρήνευσης, επίτευξης πολιτικής λύσης που θα οδηγεί σε δημοκρατικές εκλογές.
Τρίτο, κομβικής σημασίας είναι η αποκατάσταση των ανωτέρω αλλά και άλλων στοιχειωδών όρων ώστε ο λαός της Λιβύης να θέσει τα θεμέλια για τη βελτίωση της ζωής του και για την αξιοποίηση του πλουτοπαραγωγικού του πλούτου. Ας σημειωθεί με την ευκαιρία ότι ο πόλεμος, η φτώχεια και η απάνθρωπη εκμετάλλευση είναι οι αιτίες που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπων στον ξεριζωμό.
Αντί αυτών η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να ασκήσει μια πολιτική ισχύος χωρίς μάλιστα να διαθέτει την αναγκαία οικονομική ισχύ. Εξάλλου, όποιος ακολουθεί τέτοια πολιτική, την βρίσκει τελικά μπροστά σου, αφού άλλοι πιο ισχυροί θα επικρατήσουν. Αντίθετα, όποιος ακολουθεί πολιτική βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, έχει δυνατότητα να κερδίσει το σεβασμό και να θέσει τα θεμέλια για την επίλυση των προβλημάτων.
Για μια ακόμη φορά η ελληνική κυβέρνηση θα αποτύχει, αφού η εξωτερική της πολιτική στις βασικές της γραμμές δεν είναι αυτόφωτη αλλά ακολουθεί την πολιτική των ΗΠΑ και παράλληλα επικαλείται το διεθνές δίκαιο μόνο όταν αφορά την ΑΟΖ. Κατά συνέπεια, κανείς στην απέναντι πλευρά της Μεσογείου δεν πρόκειται να την λάβει σοβαρά υπόψη του.
