εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 5/8/2021
Η αντιδραστική ηγεσία της Τουρκίας δείχνει, για μια ακόμη φορά, να περιφρονεί τη διεθνή νομιμότητα. Συνεχίζει την πολιτική της έντασης, εκφράζεται απαξιωτικά για τις πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Δείχνει να αψηφά τις όποιες φραστικές επικρίσεις της πολιτικής της εκπορεύονται από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Προχωρά με σταθερά βήματα στη λογική των τετελεσμένων, της νομιμοποίησης της κατοχής στην Κύπρο, της προβολής των αντίθετων στο διεθνές δίκαιο αξιώσεών της σε βάρος της Ελλάδας.
Είναι τόσο ισχυρός ο Ερντογάν ώστε να μην υπολογίζει τον ΟΗΕ; Ή μήπως ο ΟΗΕ είναι τόσο αντίσχυρος που είναι αναμενόμενο να τον αψηφά η τουρκική ηγεσία; Τίποτε από τα δύο. Απλούστατα γνωρίζει πολύ καλά ότι στην πραγματικότητα έχει εξασφαλισμένη την ανοχή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Γνωρίζει επίσης ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να αναζητήσει λύσεις εκτός αυτού του πλαισίου. Άρα είναι προβλέψιμη και δεδομένη. Τόσο δεδομένη που δεν δίστασε να συνυπογράψει με τις ΗΠΑ και διάφορες ακροδεξιές κυβερνήσεις (Κολομβίας, Ουκρανίας, Πολωνίας κά) κείμενο με το οποίο παρενέβαινε ωμά (και σε αντίθεση με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ) στα εσωτερικά της Κουβανικής Δημοκρατίας. Επομένως, ο Ερντογάν μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος την υλοποίηση της πολιτικής του. Γιατί να φοβηθεί ότι θα αναγκαστεί να σεβαστεί τη διεθνή νομιμότητα όταν οι ΗΠΑ και η Ελλάδα επίσης την καταπατούν;
Βρισκόμαστε άρα σε αδιέξοδο; Υπάρχει αχίλλειος πτέρνα στην πολιτική Ερντογάν; Ποια είναι αυτή; Πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί; Ο αρχαίος Κινέζος στρατιωτικός και φιλόσοφος Σουν Τσου ξεκινούσε το έργο του Η τέχνη του πολέμου με την επισήμανση: “Η χρηστή πολιτική ηγεσία είναι αυτή που κάνει το λαό να βρίσκεται σε αρμονία με τον ηγεμόνα του”. Θεωρούσε αυτή την προϋπόθεση από τις πλέον θεμελιώδεις και πρωταρχικές για μια επιτυχημένη διεξαγωγή του πολέμου.
Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το αδύναμο σημείο της αντιδημοκρατικής τουρκικής ηγεσίας. Η περιφρόνηση των στοιχειωδών συμφερόντων και αναγκών του τουρκικού λαού, η καταδυνάστευσή του είναι μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του καθεστώτος. Είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια που συμπιέζεται διαρκώς με κατασταλτικά μέτρα. Ακριβώς γι’ αυτό έχει σημασία να καλλιεργηθούν σχέσεις φιλίας, αλληλεγγύης με το λαό της Τουρκίας και με τους Τουρκοκύπριους. Έχει σημασία να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν σχέσεις ανάμεσα στα συνδικάτα, στα φιλειρηνικά κινήματα, στις επιστημονικές ενώσεις, στις ενώσεις των καλλιτεχνών, γενικότερα ανάμεσα στα διάφορα κινήματα. Αυτό φοβούνται όσο τίποτε άλλο τόσο ο Ερντογάν όσο και η μαριονέτα του ο Τατάρ.
Ας σκεφτούμε αντισυμβατικά, “out of the box». Γιατί με τις μέχρι τώρα παραλλαγές της κυρίαρχης πολιτικής του ΝΑΤΟϊκού πλαισίου, την οποία υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις, δεν είδαμε τίποτα καλό.
