εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 23/7/2025
Η χωροθέτηση των θαλάσσιων πάρκων αποτέλεσε αντικειμενικά ένα ακόμη βήμα στη μακρόσυρτη διαδικασία υπονόμευσης της εθνικής κυριαρχίας. Οι χάρτες που παρουσιάστηκαν άφησαν εκτός “επίμαχες” περιοχές, καθώς η κυβέρνηση έσπευσε να υπολογίσει τις αμερικανικές παραινέσεις περί “ήρεμων νερών” με την Τουρκία αλλά και τις αντιδράσεις της τελευταίας. Δεν κατάφερε τίποτα, αφού η Τουρκία αντέδρασε ακόμη και στο περιορισμένο θαλάσσιο πάρκο που τελικά παρουσιάστηκε.
Η υπόθεση αυτή δείχνει για μια ακόμη φορά ότι η εξωτερική πολιτική κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Ας αναφέρουμε μερικές μόνο από τις πρόσφατες ψηφίδες που συγκροτούν την πορεία προς το αδιέξοδο.
Πρώτο: Η Ελλάδα συμπαρατάχθηκε με τις ΗΠΑ και τους λοιπούς συμμάχους παραβιάζοντας την κυριαρχία της Λιβύης και οδηγώντας στο σημερινό χάος. Στη συνέχεια συμπαρατάχθηκε με την αρεστή στη Δύση κυβέρνηση της διαιρεμένης Λιβύης, παρότι η τελευταία δεν εκπλήρωσε τις δεσμεύσεις της προς τη διεθνή κοινότητα για διεξαγωγή εκλογών. Απαξίωνε όμως όλο το περασμένο διάστημα και την κυβέρνηση Χάφταρ στην Ανατολική Λιβύη, αφού έτσι ζητούσαν οι ΝΑΤΟϊκοί μας συνεργάτες. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε με το αντίθετο στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας Τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Ταυτόχρονα, εκδίδει άδεια για έρευνες στην αμερικανική Chevron στα όρια της δυνητικής ΑΟΖ. Μόνο που η ΑΟΖ δεν έχει συμφωνηθεί ακόμη, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, και επομένως τέτοιες ενέργειες δίνουν τροφή στις αυθαίρετες αξιώσεις της Τουρκίας.
Δεύτερο: Η Τουρκία έθεσε στην απάντησή της και πάλι ζήτημα “γκρίζων ζωνών”, δηλαδή απροσδιόριστης κυριαρχίας νησιά στο Αιγαίο υπογραμμίζοντας ότι «τα Θαλάσσια Πάρκα που θα κηρυχθούν στο Αιγαίο Πέλαγος δεν θα έχουν νομικές συνέπειες στο πλαίσιο διασυνδεδεμένων ζητημάτων του Αιγαίου μεταξύ των δύο χωρών, συμπεριλαμβανομένων γεωγραφικών σχηματισμών των οποίων η ιδιοκτησία δεν έχει μεταβιβαστεί στην Ελλάδα με διεθνείς συμφωνίες”. Παρότι ο ισχυρισμός της Τουρκίας είναι παντελώς αντίθετος στις διεθνείς συνθήκες (Λωζάννης και Παρισιού), στην πολιτική της αυτή η Άγκυρα έχει έναν πάγιο συμπαραστάτη: τις ΗΠΑ. Να ποια ήταν η δήλωση του εκπροσώπου του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α. Ν. Μπερνς κατά την κρίση των Ιμίων το 1996: “…οι Η.Π.Α. δεν αναγνωρίζουν ελληνική ή τουρκική κυριαρχία στα Ίμια. Μπορεί να είναι και μερικά άλλα νησιά ή μικρές νησίδες επί των οποίων έχουμε παρόμοια θέση”.
Τρίτο: η ελληνική κυβέρνηση μιλά στο όνομα του διεθνούς δικαίου μόνο που εκτίθεται κάθε μέρα και περισσότερο αφού είναι σε όλους γνωστό ότι στηρίζει έμπρακτα με διάφορους τρόπους τη γενοκτονική κυβέρνηση του Ισραήλ, όπως στήριξε την κατά ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου στρατιωτική επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράν (παλαιότερα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν).
Η κυβέρνηση, προβλέψιμη, δεδομένη, συνεργάσιμη, υπάκουη στις άνομες πρακτικές των κυβερνήσεων Τραμπ και Νετανιάχου, καλλιεργεί αυταπάτες ότι αυτοί που παραβιάζουν ωμά το διεθνές δίκαιο θα μας στηρίξουν έναντι των παράνομων αξιώσεων της Τουρκίας. Υπονομεύει έτσι πολλαπλά την ειρήνη, τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, την εθνική του κυριαρχία.
