εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 4/7/2024
Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει συχνά ότι βασίζεται στο διεθνές δίκαιο για τη χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Πρώτο, η κυβέρνηση στηρίζει χωρίς ταλαντεύσεις την ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου στο Ισραήλ, η οποία εξακολουθεί να διεξάγει έναν πόλεμο γενοκτονίας ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Το επιχείρημα, που αναπαρήγαγε ο Έλληνας πρωθυπουργός, ότι το Ισραήλ ασκεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα είναι ανιστόρητο και υποκριτικό. Το Ισραήλ έχει υπό την κατοχή του εδώ και πολλές δεκαετίες την Παλαιστίνη. Παραβιάζει δηλαδή τον πυρήνα των αρχών στις οποίες είναι θεμελιωμένος ο ΟΗΕ, που είναι ο σεβασμός της εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, οι αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης, της καλής γειτονίας και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Δεν μπορεί να γίνει λόγος για αυτοάμυνα. Αντίστοιχα δεν ήταν αυτοάμυνα οι επιχειρήσεις των Γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, όταν μάχονταν ενάντια στις ανταρτικές δυνάμεις της Ελλάδας ή άλλων κατεχόμενων χωρών στο β’ παγκόσμιο πόλεμο. Το διεθνές δίκαιο είναι ξεκάθαρα με την πλευρά των Παλαιστινίων οι οποίοι έχουν δικαίωμα στη δική τους πατρίδα με βάση επανειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ. Άρα η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει αυτούς που βιάζουν το διεθνές δίκαιο, όχι αυτούς που το υπερασπίζονται.
Δεύτερο, υποστηρίζει η ελληνική κυβέρνηση ότι στηρίζει το διεθνές δίκαιο στην περίπτωση της Ουκρανίας. Όμως ηθελημένα παραβλέπει ότι πρόκειται ουσιαστικά για έναν ακήρυχτο πόλεμο του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία, που διεξάγεται μέσω της ακροδεξιάς κυβέρνησης Ζελένσκι. Ο πόλεμος αυτός είχε ουσιαστικά ξεκινήσει πολύ πριν την καταδικαστέα εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Επομένως, μια θέση υπέρ του διεθνούς δικαίου θα έπρεπε να υποστηρίζει όχι μόνο την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία αλλά ταυτόχρονα την απόσυρση του ΝΑΤΟ από την περιοχή καθώς και διεθνείς εγγυήσεις για τον ολόπλευρο εκδημοκρατισμό της Ουκρανίας, έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς στο πρότυπο που υπήρξε η Αυστρία τη μεταπολεμική περίοδο. Άρα ούτε εδώ η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει το διεθνές δίκαιο.
Αντίθετα, και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις στηρίζει τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους εμπλέκοντας την Ελλάδα σε επικίνδυνες γεωπολιτικές συγκρούσεις που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε παγκόσμιο πόλεμο.
Παράλληλα, αποδυναμώνει τη θέση της χώρας μας στα ελληνοτουρκικά. Πώς είναι δυνατό να υποστηρίζει πειστικά ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να βασίζονται αυστηρά στο διεθνές δίκαιο, όταν στηρίζει αλλού την παραβίασή του; Η κυβέρνηση εκθέτει τη χώρα μας από άποψη ηθική και διπλωματική. Και αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά είναι στρατηγικά δεσμευμένη με τις ΗΠΑ και τους λοιπούς συμμάχους. Στο πλαίσιο αυτής της δέσμευσης ακόμη και υποχωρήσεις από το διεθνές δίκαιο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπορεί να κάνει, προκειμένου να εξασφαλίσει “ήρεμα νερά” στην περιοχή για την Ατλαντική Συμμαχία.
