εφημ. ΤΑ ΝΕΑ 25/6/2019
Η
ελληνική κυβέρνηση εξέφρασε σε όλους
τους τόνους την ικανοποίησή της για τις
αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
σε σχέση με την τουρκική επιθετικότητα.
Διατύπωσε μάλιστα την άποψη ότι η απόφαση
περιλαμβάνει πολύ αυστηρότερη διατύπωση
από κάθε άλλη ανάλογη του παρελθόντος
και ότι περιλαμβάνει για πρώτη φορά
αναφορά στην πιθανή λήψη μέτρων.
Αυτό
είναι γεγονός, όμως εξαρτάται αν βλέπει
κανείς το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Μπορεί πράγματι να είναι η πιο προωθημένη
απόφαση αλλά σίγουρα βρίσκεται πολύ
πίσω σε σχέση με την ένταση της
επιθετικότητας της τουρκικής κυβέρνησης.
Η κλιμάκωση των διατυπώσεών της ΕΕ δεν
είναι δηλαδή ανάλογη της κλιμάκωσης
των κινήσεων της Τουρκίας. Εκτός αυτού,
η λήψη μέτρων μπορεί κάλλιστα να
αποδειχθεί παραπομπή στις ελληνικές
καλένδες.
Μαζί
με αυτά, πρέπει να συνεκτιμηθούν οι
κραυγαλέες αντιφάσεις των δύο ηγετικών
της ΕΕ δυνάμεων, της Γερμανίας και της
Γαλλίας. Η Γερμανία από τη μια συνυπογράφει
την απόφαση αυτή του ευρωπαϊκού συμβουλίου
και παράλληλα με δήλωση
του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών
στο Αθηναϊκό Πρακτορείο διατυπώνει την
επικίνδυνη για την Ελλάδα θέση ότι “Για
διμερείς διαφορές που αφορούν το Δίκαιο
της Θάλασσας
μεταξύ
τρίτων χωρών, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση
επί της αρχής δεν
λαμβάνει νομική θέση”.
Με απλά λόγια, δεν αναγνωρίζει τα
αυτονόητα δικαιώματα της Ελλάδας με
βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας.
Η
Γαλλία από την άλλη, από τη μια προσπαθεί
να αναδειχθεί ως ο προστάτης της Κυπριακής
Δημοκρατίας με την επικείμενη δημιουργία
ναυτικής της βάσης στη Λεμεσό αλλά, τις
ίδιες εκείνες μέρες, προσφέρθηκε
να εγκαταστήσει εξειδικευμένα συστήματα
αεράμυνας στην Τουρκία,
προσφορά
η οποία έγινε καταρχήν δεκτή από την
τουρκική πλευρά.
Σε
παρόμοιες αντιφατικές δηλώσεις προέβησαν
και οι αμερικανοί, όσο και αν προσπάθησαν
να ανασκευάσουν. Η δήλωση του πρέσβη
των ΗΠΑ ότι “τα ενεργειακά ζητήματα
στην Ανατολική Μεσόγειο θα πρέπει να
αποτελέσουν κινητήρια δύναμη συνεργασίας,
ένα win-win, σε αντίθεση με έναν οδηγό για
συγκρούσεις” όπως και ότι “είναι
η ώρα για διάλογο και όχι για περαιτέρω
κλιμακούμενες
προκλητικές ενέργειες”,
ενέχουν ένα αδιόρατο κλείσιμο του ματιού
προς τις τουρκικές διεκδικήσεις.
Γιατί,
πράγματι, γενικά ο διάλογος είναι
αναγκαίος και χρήσιμος.
Μπροστά όμως στις κατάφωρες, επανειλημμένες,
προκλητικές παραβιάσεις του διεθνούς
δικαίου από την πλευρά του αντιδραστικού
καθεστώτος της Άγκυρας, είναι μάλλον
παράδοξη η αναφορά, σε μια τέτοια στιγμή,
στο διάλογο και σε αμοιβαία
επωφελείς συμφωνίες. Διάλογος για την
εφαρμογή του διεθνούς δικαίου ή μήπως
για εξαιρέσεις;
