εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 26/7/2024

Το επεισόδιο στην Κάσο έληξε και η κυβέρνηση υπνωτίζει την κοινή γνώμη ότι όλα βαίνουν καλώς. Αλλά πριν “αλέκτωρ φωνήσει τρις” η κυβέρνηση Ερντογάν ξανάθεσε θέμα τουρκικής μειονότητας στη Θράκη ενώ νωπή είναι η προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από την εισβολή στην Κύπρο.

Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να καλλιεργεί την ψευδαίσθηση των “ήρεμων νερών”. Αν σκεφτεί κανείς, θα διαπιστώσει ότι αυτή ακριβώς είναι η πάγια επιδίωξη της υπερδύναμης στο Αιγαίο. Κατά την τουκρική εισβολή στην Κύπρο, την οποία όχι απλώς ανέχτηκε αλλά ευννόησε, η προσπάθεια του τότε Υπουργού Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ ήταν ακριβώς να μείνουν “ήρεμα τα νερά”, να μην αντιδράσει δηλαδή η Ελλάδα στην τουρκική επίθεση. Όπερ και εγένετο.

Παρόλα αυτά οι ελληνικές κυβερνήσεις εξακολουθούν να αναζητούν προστασία και λύση στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Με τον τρόπο αυτό εμπεδώνεται βήμα προς βήμα, η συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, που είναι αναγκαία ενόψει της αντιπαράθεσής του με τη Ρωσία και την Κίνα. Ταυτόχρονα όμως εμπεδώνονται σε διπλωματικό επίπεδο οι αντίθετες στο διεθνές δίκαιο αξιώσεις και πρακτικές του τουρκικού αντιδραστικού καθεστώτος.

Η πολιτική αυτή ρικανίσματος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας συμπληρώνεται ενίοτε από εθνικιστικές κορώνες τύπου Γεωργιάδη. Αναπαράγουν, ως φάρσα αυτή τη φορά, τις εθνικιστικές ιαχές του μακρινού παρελθόντος που οδήγησαν σε εθνικές ήττες, όπως το 1897.

Τα “ήρεμα νερά” είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη συνίσταται στη διεκδίκηση “ενός είδους στρατηγικής θέσης της χώρας στη νοτιοανατολική πτέρυγα της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ”, όπως δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός. Τούτο σημαίνει ότι η κυβέρνηση επαναβεβαιώνει ότι θα είναι ο πιστός και πειθήνιος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή. Ως εκ τούτου αναζητά προστασία έναντι της Τουρκίας, την οποία δεν βρήκε ποτέ, αλλά και κάποια ανταλλάγματα. Τι είδους ανταλλάγματα, για ποιούς; σίγουρα όχι για τον ελληνικό λαό που στέλνει τα παιδιά του να κινδυνεύσουν στην Ερυθρά Θάλασσα.

Διπλός είναι επομένως ο κίνδυνος αυτών των επιλογών. Υπονομεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας αλλά και εκθέτουν τον ελληνικό λαό στον κίνδυνο να συμπαρασυρθεί σε περιπέτειες είτε μέσω της εμπλοκής του πολέμου που διεξάγει το ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία στην Ουκρανία είτε μεσω της στήριξης του πολέμου γενοκτονίας που διεξάγει το Ισραήλ. Και στις δυο περιπτώσεις η πιθανότητα κλιμάκωσης και γενίκευσης του πολέμου είναι πλέον ορατή.

Και εντούτοις η κυβέρνηση επιμένει να παρέχει βάσεις και διευκολύνσεις. Αλλά όπως είχε δηλώσει σε μια αυτοκριτική στιγμή ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στη Βουλή αρχές δεκαετίας του 1980, “Δεν θεωρώ πια αναγκαία την ύπαρξη αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Οι αμερικανικές βάσεις δεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο από Ανατολάς. Αν σημειωθεί μια παγκόσμια σύρραξη, το μόνο που θα κάνουν είναι να μας εκθέτουν σε καταστροφή”.

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 4/7/2024

Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει συχνά ότι βασίζεται στο διεθνές δίκαιο για τη χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Πρώτο, η κυβέρνηση στηρίζει χωρίς ταλαντεύσεις την ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου στο Ισραήλ, η οποία εξακολουθεί να διεξάγει έναν πόλεμο γενοκτονίας ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Το επιχείρημα, που αναπαρήγαγε ο Έλληνας πρωθυπουργός, ότι το Ισραήλ ασκεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα είναι ανιστόρητο και υποκριτικό. Το Ισραήλ έχει υπό την κατοχή του εδώ και πολλές δεκαετίες την Παλαιστίνη. Παραβιάζει δηλαδή τον πυρήνα των αρχών στις οποίες είναι θεμελιωμένος ο ΟΗΕ, που είναι ο σεβασμός της εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, οι αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης, της καλής γειτονίας και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Δεν μπορεί να γίνει λόγος για αυτοάμυνα. Αντίστοιχα δεν ήταν αυτοάμυνα οι επιχειρήσεις των Γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, όταν μάχονταν ενάντια στις ανταρτικές δυνάμεις της Ελλάδας ή άλλων κατεχόμενων χωρών στο β’ παγκόσμιο πόλεμο. Το διεθνές δίκαιο είναι ξεκάθαρα με την πλευρά των Παλαιστινίων οι οποίοι έχουν δικαίωμα στη δική τους πατρίδα με βάση επανειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ. Άρα η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει αυτούς που βιάζουν το διεθνές δίκαιο, όχι αυτούς που το υπερασπίζονται.

Δεύτερο, υποστηρίζει η ελληνική κυβέρνηση ότι στηρίζει το διεθνές δίκαιο στην περίπτωση της Ουκρανίας. Όμως ηθελημένα παραβλέπει ότι πρόκειται ουσιαστικά για έναν ακήρυχτο πόλεμο του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία, που διεξάγεται μέσω της ακροδεξιάς κυβέρνησης Ζελένσκι. Ο πόλεμος αυτός είχε ουσιαστικά ξεκινήσει πολύ πριν την καταδικαστέα εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Επομένως, μια θέση υπέρ του διεθνούς δικαίου θα έπρεπε να υποστηρίζει όχι μόνο την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία αλλά ταυτόχρονα την απόσυρση του ΝΑΤΟ από την περιοχή καθώς και διεθνείς εγγυήσεις για τον ολόπλευρο εκδημοκρατισμό της Ουκρανίας, έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς στο πρότυπο που υπήρξε η Αυστρία τη μεταπολεμική περίοδο. Άρα ούτε εδώ η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει το διεθνές δίκαιο.

Αντίθετα, και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις στηρίζει τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους εμπλέκοντας την Ελλάδα σε επικίνδυνες γεωπολιτικές συγκρούσεις που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε παγκόσμιο πόλεμο.

Παράλληλα, αποδυναμώνει τη θέση της χώρας μας στα ελληνοτουρκικά. Πώς είναι δυνατό να υποστηρίζει πειστικά ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να βασίζονται αυστηρά στο διεθνές δίκαιο, όταν στηρίζει αλλού την παραβίασή του; Η κυβέρνηση εκθέτει τη χώρα μας από άποψη ηθική και διπλωματική. Και αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά είναι στρατηγικά δεσμευμένη με τις ΗΠΑ και τους λοιπούς συμμάχους. Στο πλαίσιο αυτής της δέσμευσης ακόμη και υποχωρήσεις από το διεθνές δίκαιο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπορεί να κάνει, προκειμένου να εξασφαλίσει “ήρεμα νερά” στην περιοχή για την Ατλαντική Συμμαχία.