εφημ.
ΤΑ
ΝΕΑ
21/10/2019
Το
βέτο της Γαλλίας για την ένταξη της
Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ καταδεικνύει
ότι οι μεγάλες δυνάμεις άγονται και
φέρονται ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Η διαμάχη Γαλλίας και Γερμανίας, για
εμβάθυνση ή διεύρυνση της ΕΕ αντίστοιχα,
θα συνεχιστεί με τη Γαλλία να έχει το
δεύτερο ρόλο. Oι
δυο δυνάμεις αδιαφορούν για διεθνείς
και διακρατικές συμφωνίες, αποφάσεις
των Κοινοβουλίων, δημοψηφίσματα.
Οτιδήποτε χτες ήταν έγκυρο, σήμερα
μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια, ακόμη
και ολόκληρες χώρες, ακόμη και η εύθραυστη
ειρήνη στην περιοχή. Σημασία έχει να
προάγει η κάθε Δύναμη τα συμφέροντά της
και τις ζώνες επιρροής της.
Η
διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και
το δράμα των εμφύλιων συγκρούσεων στην
περιοχή ξεκίνησε από την εμμονή της
Γερμανίας -θέση την οποία επέβαλε στην
ΕΕ- να αναγνωριστεί η ανεξαρτητοποίηση
της Κροατίας. Από εκεί άρχισε να διαλύεται
μια ολόκληρη χώρα, να υποθάλπονται μέχρι
παροξυσμού οι υπάρχοντες εθνικισμοί
και όλα κορυφώθηκαν με τον πόλεμο που
εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας.
Το αποτέλεσμα ήταν ο κατακερματισμός,
οι διχόνοιες, οι ανοιχτές πληγές και η
εγκαθίδρυση δύο τουλάχιστον προτεκτοράτων
στην περιοχή (Κόσοβο και Βοσνία), που
δεν διαθέτουν καλά καλά ούτε αυτοτελή,
θεσμική, συνταγματική ανεξαρτησία.
H
ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ
και στο ΝΑΤΟ δεν αποτελεί εγγύηση για
τη σταθερότητα και την ειρήνη στην
περιοχή. Αυτό φάνηκε και από ότι στην
ίδια αυτή σύνοδο οι ευρωπαίοι εταίροι
κράτησαν μια εξαιρετικά χλιαρή στάση
έναντι της τουρκικής εισβολής στη Συρία
και των τουρκικών προκλήσεων στην
κυπριακή ΑΟΖ. Η αλληλεγγύη προς την
Ελλάδα και οι εγγυήσεις για την ειρήνη,
για μια ακόμη φορά, ήταν υποτυπώδεις,
για να μην πούμε ανύπαρκτες.
Παρά
το γαλλικό βέτο, η ουσία της Συμφωνίας
των Πρεσπών φαίνεται πως θα διατηρηθεί.
Και η ουσία βρίσκεται στο άρθρο 2 παρ. 4
που ορίζει πως “α.
Το Δεύτερο Μέρος θα επιδιώξει
ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ...”.
Οι ΗΠΑ, η Γερμανία αλλά και η ελληνική
κυβέρνηση θα συνεχίσουν να στηρίζουν
αυτή την προοπτική, ανεξάρτητα από, ή
ίσως και με την έμμεση βοήθεια των
εθνικιστικών φωνών και εξάρσεων και
από τις δυο πλευρές των συνόρων. Υπό
αυτή την έννοια η καρδιά της Συμφωνίας
δεν θα αμφισβητηθεί.
Αλλά
η ειρήνη στην περιοχή και η αναπτυξιακή
πορεία των χωρών της περιοχής μπορούν
να διασφαλιστούν μόνο αν τα κράτη πάψουν
να είναι δορυφόροι των μεγάλων δυνάμεων,
πελάτες των βιομηχανιών της Δύσης
ανίκανοι να διαμορφώσουν τη δική τους
βιομηχανική υποδομή, επαίτες που
ξεπουλούν τον ορυκτό πλούτο και τη
δημόσια περιουσία των βαλκανικών
πατρίδων μας αντί πινακίου φακής. Μόνο
σε αυτή την περίπτωση θα διαφυλαχθούν
ουσιαστικά τα κεκτημένα που αφορούν
στην επίλυση του ονόματος, στη διακήρυξη
του αμετάθετου των συνόρων, στην αποκήρυξη
κάθε μορφής αλυτρωτισμού, στην αναγνώριση
της ιδιαίτερης πολιτιστικής και γλωσσικής
ιστορίας και πραγματικότητας του κάθε
λαού που κατοχυρώνονται στα 1, 3, 4, 6 και
7 της Συμφωνίας. Τα σημεία αυτά θα
εξακολουθήσουν να υπονομεύονται τόσο
από την ενταξιακή προοπτική όσο και από
τους εθνικιστικούς παροξυσμούς.
