εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 23/9/2022
Οι δηλώσεις Ερντογάν στον ΟΗΕ συνιστούν αδιαμφισβήτητα μια επικίνδυνη κλιμάκωση της επιθετικότητας του τουρκικού αντιδραστικού καθεστώτος. Η διαστροφή της πραγματικότητας και η υποκρισία αναδύονται σε όλο τους το μεγαλείο. Το κράτος εκείνο που έχει εισβάλλει σε Κύπρο, Συρία, Λιβύη, Ιράκ, που δεν έχει υπογράψει τη σύμβαση για το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, μιλά στο όνομα του διεθνούς δικαίου που τόσο κατάφωρα παραβιάζει.
Πρωτοφανές; σε καμιά περίπτωση. Ο μεγάλος μας σύμμαχος -της Τουρκίας και της Ελλάδας- οι ΗΠΑ είναι οι πρωταθλητές της υποκρισίας και της παραβίασης του διεθνούς δικαίου. Έχουν πραγματοποιήσει εκατοντάδες στρατιωτικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο και δεν έχουν κυρώσει τη σύμβαση για το διεθνές δίκαιο της θάλασσας.
Ενώπιον της επικίνδυνης κλιμάκωσης η ελληνική κυβέρνηση, σαν τη στροθοκάμηλο, κοιτάζει αλλού. Ατενίζει προς την πλευρά των νατοϊκών και ευρωπαίων συμμάχων προσδοκώντας από εκεί τη σωτηρία. Λες και δεν υπάρχει ιστορική μνήμη τόσο για παλαιότερες εμπειρίες όσο και για πρόσφατες: Μ. Ασία, Κύπρος, κρίση στο Αιγαίο 1976, ξανά το 1987, Ίμια. Παραγνωρίζει ότι ακόμη και έμπειροι διπλωμάτες, ευνοϊκά προσκείμενοι προς τις ευρωνατοϊκές προσεγγίσεις, κρίνουν ως “ιδιαίτερα ήπιες” τις πρόσφατες σχετικές τοποθετήσεις του Ζοζέπ Μπορέλ.
Παραγνωρίζει επίσης ότι οι μοναδικές περιπτώσεις που μπήκε κάποιο φρένο στην επιθετικότητα της Άγκυρας ήταν όταν, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, ο Κ. Καραμανλής οδήγησε τη χώρα εκτός στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ και όταν ο Α. Παπανδρέου απείλησε με κλείσιμο των βάσεων και έστειλε τον υπουργό Εξωτερικών για συνεννοήσεις στο αντίπαλο στρατόπεδο, στη Σόφια. Οι δυο αυτές κινήσεις, παρότι ημιτελείς, απέδειξαν ότι η διασφάλιση της ειρήνης και της κυριαρχίας βρίσκονται στον αντίποδα του δήθεν νατοϊκού μονόδρομου. Βρίσκονται στην ενεργητική, ανεξάρτητη, φιλειρηνική εξωτερική πολιτική.
Η αδυσώπητη πραγματικότητα μας πείθει ότι όσο ο Ερντογάν αναπτύσσει σχέσεις με τους αντιπάλους των ΗΠΑ, τόσο πιο χρήσιμος είναι για το ΝΑΤΟ και τόσο περισσότερο θα ικανοποιούνται οι επιδιώξεις του σε βάρος της Ελλάδας. Αντίστροφα, όσο πιο δεδομένη και προβλέψιμη είναι η όποια ελληνική κυβέρνηση, τόσο περισσότερο θα οδηγείται σε υποχωρήσεις στο όνομα της ενότητας της νατοϊκής συμμαχίας. Για παράδειγμα, όσο η Αλεξανδρούπολη και η υπόλοιπη Ελλάδα μετατρέπονται σε Σούδα, τόσο θα αυξάνεται το ενδεχόμενο οι αμερικανικές βάσεις να παίξουν ανάλογο ρόλο με εκείνο που έπαιξε η Σούδα το μοιραίο καλοκαίρι του 1974.
Διανύουμε μια εποχή που στον κόσμο, όχι μόνο η γειτονιά μας, έχουν ανοίξει “οι ασκοί του Αιόλου” εξαιτίας της όξυνσης της διαπάλης για σφαίρες επιρροής, τόσο των μεγάλων δυνάμεων όσο και των περιφερειακών. Αν δεν κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια, αν δεν ληφθούν γενναίες, ρηξικέλευθες αποφάσεις, οι θύελλες δεν θα αργήσουν να μετατραπούν σε νεκροταφείο της ειρήνης και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Ο στρουθοκαμηλισμός, ανεξάρτητα από τις αιτίες του, είναι επικίνδυνος.
